ြဖစ်ပျက် ရှာပံုေတာ်ခရီးသည်။(ဇာတ်သိမ်း)

ဇာတ်လမ်း အဆံုး။

(ဘြကီးေတာ်မင်း လက်ထက် အင်းဝြမို ့မိုးထိေကျာင်းတိုက်။ မှ အရှင် ဝိသုဒ္ဓာ စာရ ေထရုပ္ပတ္တိကို ဓမ္မာစရိယ ဦးေဌးလှိုင် ရဲ ့ ရဟန္တာနဲ ့ပုဂ္ဂိုလ်ထူးများ စာအုပ်မှ ေကာက် နှုတ် ချက်ြဖစ်ပါတယ်။)

သမထကား ေတာ်ေလာက်ြပီ။ ြမင်ြမင်သမျှ သခင်္ငါရ တင်၍ ဝိပဿနာ ကူး မှသင့်မည်။ ဟု ယူ ဆကာ တညေန၌ ဝိပဿနာ စ၍ ကူးေြပာင်း ရှုမှတ်ြကည် ့၏။ ငယ်စဉ်က အာရံုြငိဖူး ေသာ မာတုဂါမ တဦးကို စိတ်အာရံု၌ ထင်ြမင် တပ်မက် စွဲလန်းမိ၏။ ဆံပင် အေမွှး ေြခသည်း လက်သည်း စေသာ သံုးဆယ်နှစ် ေကာဠာသ ကမ္မဌာန်းကို ပွား၍ ဖျက်ဆီးပစ် ရ၏။ ဒွါရ ကိုး ေပါက်မှ အပုပ်ရည် ယိုစီး၍ ပဋ္ဋိသေန္ဓ ေနရ အိုရ နာရ ေသရ ပံု တို ့ကို ဆင်ြခင် ရသည်။ အ ေသေကာင် ဟူ၍ပင် ထင်၏။ ထိုအခါ လက္ခဏာ ေရးသံုးပါး (အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ) ထင်ရှား ေပါ်လွင်လာြပီ ဟု ယူဆကာ မိမိ သန္တာန် ၌ ရှိေသာ တဏှာအယုတ်ကို အြပစ်ြမင်လာ ေတာ့ သည်။
ဟဲ ့တဏှာယုတ် ရာဂစုတ် ။ နင့်ေြကာင့် သံသရာလည်ကာ ဘုရားအဆူဆူ နှင့် လွဲခဲ ့ရသည် ။ စသည်ြဖင့် တဏှာ၏ အြပစ်များ ဉာဏ်၌ များစွာထင်ြမင် ကာ တဏှာအား ရှံု ့ချေနမိ၏။
ဤသို ့ ရန်ေတွ ့ေြပာဆိုေသာအခါ တဏှာသည် လူတေယာက်ပမာ အေကာင်သဏဍာန် ြမင် လာြပန်ရာ ထိုတဏှာ ေကာင်က သင့်ကို နှိပ်စက်တာ ငါချည်း မဟုတ်ပါ။ ဟုဆိုကာ အကု သိုလ် စိတ် ဆယ်နှစ်ပါး ကို အေဖာ်ညှိ၍ ထုတ်ေဖာ်လာ၏။ အေကာင် ဆယ့်နှစ်ေကာင် တိုး လာြကသည်။ အရှင်က ရှံု ့ချ မာန်မဲ ြပန်၏။
ငါတို ့ချည်းမဟုတ် ။ ပုညကိရိယာ ဆယ်ပါးလည်း ပါေသးသည်။ ဟု လက်ညှိုးထိုးြပ ြကြပန် သြဖင့် ဆယ်ေကာင်တိုးလာြပန်၏။ ထိုအခါ ြမည်တွန် ရန်ပင် မတတ်နိုင်ေတာ့ပဲ ကိုးကွယ်ရာ မရှိသြဖင့် ဘုရား တ ကာ (စိတ်အားြဖင့်) ထွက်ေြပးရ ရှာ၏။ ရန်သူတို ့ကလည်း လိုက်ပါလာ ြကသည်။ ဒီကို လာခဲ ့ဟူေသာအသံကို ြကား၍ အသံဖက်ဆီသို ့ေြပးရာ ေရွှြပဿဒ်ြကီးကို ေတွ ့ြမင်ရ၏။ ေလှခါးသံုးထစ် ရှိရာတွင် ပထမ ထစ် ဒုတိယထစ် အထိ ရန်သူများ လိုက်လာ ြကေသးသည်။ ထို ့ေနာက် သတိေမ ့သွား၏။ သတိရလျှင် ရြခင်း တတိယ အထစ်မှ တဆင့် ြပဿဒ် အတွင်းသို ့ ဝင်သွားရာ မိမိကိုယ်ကိ်ုလည်း ေရွှေရာင်ဝင်းေနသည် ဟုထင်၏။
ေရှ ့တွင် အလွန်သပ္ပါယ်ေသာ ဘုရားရှင်ကို ဖူးေမျှာ်ရသြဖင့် ဝမ်းသာအားရ ေြခေတာ်ကိုဖက် ၍ ဦးချ ။ စကားေတွကို လည်း များစွာေလျှာက်ထားြပီး အားရပါးရ ငိုေလေတာ့သည်။ ငိုချင်း မှာကား စိတ်အာရံုတွင် မျှမဟုတ်။ တကယ်ပင် အသံထွက်ေအာင် ငိုမိ၍ မျက်ရည်များ ရွှဲရွှဲ စို လာေတာ့သည်။
ထိုအရှင် နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် တရားအားထုတ်ေနေသာ အရှင် သဒ္ဓမ္မာ လကင်္ငါရသည် ငို သံြကား၍ လှည့်ြကည့် လိုက်ရာ ငိုေနေသာ အရှင်ကို ြမင်၍ အင်း။။။ ငါ့ ရှင် ။ ဝိသုဒ္ဓာစာရ ငါ ့ ရှင်၏ ပီတိကား အလွန် နက်ရှိုင်းစွာ ့ တကား။ ဟုလှမ်း၍ မိန် ့ေတာ်မူ၏။ ဘာေြကာင့် ငို သည်ကို မေမး ။ အရှင်မှာ ေြပာသံြကားရေသာ်လည်း ြပန်၍ မေလျှာက်နိုင်ြဖစ်သည်။
(မှတ််ချက်။ အာရံု ဟူသည် မိမိစိတ်ကူး သညဇ ေြကာင့် လည်း ြဖစ်၏။ အမှန်တကယ် ေရှး က ြဖစ်ဘူး၍ လည်း ေပါ်တတ်၏။ မသူေတာ် တန်ခိုးရှင်တို ့လှည့်စားြခင်းလည်း ြဖစ်တတ်၏။ မိမိ ရုပ်နာမ် ဝိပဿနာ ရှုကွက် ကို လွှတ်ြပီး အာရံုေနာက် လိုက်၍ မဆံုးနိုင် ြဖစ်ရသည် ကို သတိမူသင့်၏။ ဤ၌ ဆရာက တရားကူးေြပာင်း ေပးြခင်း ထူးြခားချက် ြဖစ်ေပါ်လာလျှင် လည်း ဆရာအား ေလျှာက်ထား အသိေပးြခင်း မြပုဘဲ ကိုယ့်သေဘာနှင် ့ကိုယ်လုပ်ေနပံု ကို လည်း သတိြပုပါ။)

အရိယာြဖစ်ြပီ ထင်၍

အရှင်သည် ဘုရားရှင်ကို ဖူးြမင်ရြပီး ငိုရာမှ တြဖည်းြဖည်း ကိုယ်ရှိန်သတ်၍ ေသာကြငိမ်း သွားြပီး လျှင် ဘဝ ၌ ေြကာက်ဖွယ် အြပစ်အနာအဆာနှင် ြငီးေငွ ့ဖွယ် စေသာ အသိဉာဏ် များ ဝင်လာ၏။ ထိုအခါတွင်လည်း
ငါသည် အထက် မဂ် အထက်ဖိုလ်တိုင်ေအာင် တရားထူး ရေလြပီ ဟု စိတ်ကူး(စိန္တာမယ သုတမယ) မျှြဖင် ့အဆင့်ဆင် ့ဉာဏ်စဉ် ဆယ်ပါး တက်ကာ အဓိမာန( တရားထူးရြပီ ဟုအထင်ေရာက်စိတ်) ဝင်ြပန်၏။ တရားြဖုတ်ြပီး ေကာင်းကင်သို ့ေမာ့ြကည့်ရာ စိြတနက္ခတ် ပင် မွန်းတည့်ေလြပီ။
အင်း ။။။။။။ ငါတရားထူးရတာ တန်ခူးလြပည့်ေန ့။ ညသန်းေကာင်ယံ အချိန် ဟု မိမိစိတ်၌ မှတ်တမ်းတင်ေလသည်။ (တရားထိုင်သူများ ထူးေသာ အရာကို မှတ်တမ်းတင်ထားရြမဲ ြဖစ်သည်။)
နံနက်မိုးလင်းေသာအခါ ဈာနလာဘီ ဆရာေတာ်ထံ ဝမ်းသာအားရသွား၍ ။။။
ဆရာ၏ ြကီးမားေသာ ေမတ္တာေတာ် ေြကာင် ့တပည့်ေတာ် တရားထူးရပါြပီ။ ဟု ေလျာက် ထားရာ ဆရာက ။။။
အိမ်း။။။။ ငါ့အရှင် ဝိသုဒ္ဓါစာရ သတိြကပ်ြကပ်ထားပါ။ ပုထုဇဉ် အနွယ် အြမစ်တွယ်ေနေသာ အဝိဇ္ဖာ။ တဏှာ။ ေရေသာက်ြမစ်ကား ြဖတ်နိုင်ခဲ၏။ ဥပမာ အားြဖင် ့ ေညာင်ပင်ြကီး တပင် ကို မိုးြကိုးပစ်ရာ ခက်လက်များ ကျိုးပဲ ့ကုန်ေသာ်လည်း ေရေသာက်ြမစ်မထိမှန်က မိုးရွာြပန် လျှင် ေညာင်ငုတ်တိုမှ အတက်ေပါက်လာလိမ့်မည်။ သတိထားပါေလ ဟု မိန် ့ေတာ်မူသည်။
ကာလအတန်ြကာ ဆရာထံမှာ ေနြပီး ေနာက် မိတ်ေဆွ အရှင် သုဒ္ဓမ္မာ လကင်္ငါရ လည်း မရှိ ေတာ့သြဖင့် ဆရာ့ထံမှ ခွာရန်ဆံုးြဖတ်သည်။ တရားထူးရြပီြဖစ်၍ ဆက်လက်ေနရန်လည်း မလိုေတာ့ ဟုစဉ်းစားသည်။ မိမိ၏ မိအိုဖအို ဆရာသမားများက စြပီး သတ္တဝါအများကို မိမိ ကဲ့သို ့ခံစားေစချင်သည့် ဂရုဏာေစတနာများ ထက်သန်ေန၏။ သို ့နှင့် ဇာတိ ကေမ္ဘာဇ ေတာင်လားြမို ့သို ့ ြကွ၍ ေတာရေဆာက်တည်ေန၏။ မိမိလည်း အားထုတ်။လူအများကို လည်း နည်းေပးလျက် ေနခဲ ့ရာ တရားထူးရသည် ့တန်ခူးလမှ ေရတွက်ေသာ် ရှစ်လ ေြမာက် တန်ေဆာင်မုန်းလတွင် ငုတ်လျှိုးေနခဲ့ေသာ အနုသယ ကိေလသာ ဓာတ်သည် ထြကွေပါ် ေပါက်လာသြဖင် ့။။
အင်း ။။ ဆရာ့စကား တယ်မှန်ပါကလား ။ ပုထုဇဉ် အနွယ်ကို မျှ မလွန်နိ်ုင်ေသး။ ေညာင်ငုတ် တို အတက်ေပါက်ေလြပီ ဟု ယူကျံုးမရ ေနာင်တြဖစ်ေနရှာ၏။ (စာေပကျမ်းဂန်တတ် ပုဂ္ဂိုလ် များပင် ြဖစ်တတ်သည်ကို သတိြပုမူြကရာ၏။ တရားသေဘာသည် နက်ရှိုင်းစွာ့။)
အရှင်ဝိသုဒ္ဓာ စာရသည် ကိေလသာ မကုန်မှန်းသိ၍ မိမိတတ်စွမ်း သမျှ တရားတို ့ကို နှလံုး သွင်းလျက် ရာသက်ပန် ေတာထဲမှာပင် သီတင်းသံုးေတာ်မူ၏။နည်းခံ တပည့်များလည်း ပါရ မီအေလျာက် သမထ ဝိပဿနာ ဉာဏ် ရင့်သန်ြကီးပွား တရားရသူေတွ များစွာပင် ရှိြက၏။ ေနာင်ေသာအခါ တွင် အေြကာင်းမသင့် အခွင့်မသာ ပါရမီ ကုန်သြဖင် ့ သာသနာေတာ်၌ မေနပဲ လူသူေတာ် ဘဝြဖင့်သာ တရားအားထုတ်ရင်း ေတာမှာပင်ေန၍ ၁၂၃၄ ခုနှစ် သီေပါ မင်းလက်ထက်တွင် ကွယ်လွန် ရရှာ၏။ မင်းငါးဆက် သိမှီ၍ ပါရမီအေလျာက် မိမိအကျိုး သူ တပါးအကျိုးကို တရားြဖင့် သယ်ပိုးေတာ်မူခဲ့ေသာ ရာသက်ပန် ေတာေပျာ်ေယာဂီ အာဇာ နည်ြကီးပင်ြဖစ်သတည်း။

************************************************
ဆရာြကီး ကိုယ်တိုင်ေရးေပးခဲ ့ေသာ ြဖစ်ပျက်ဆိုတာ ရဲ ့သေဘာကို ေအာက် မှာ ေဖာ်ြပလိ်ုက်ပါတယ်။

။။။။ြဖစ်ပျက်ဆိုတာ
မရပ်မနား တလစပ် ြဖစ်ေန။ ပျက်ေန တာကို ဆိုလိုတယ်။
။။။။ြဖစ်ပျက်ဆိုတဲ ့
အထဲမှာ ကျုပ်လည်းပါတယ်။ ခင်ဗျားလည်း ပါတယ်။
။။။။ြဖစ်ပျက်ဟာ
ကျုပ်တို ့။ခင်ဗျားတို ့ရဲ ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ရှိေနတယ်။
။။။။ြဖစ်ပျက်ကို
ကိုယ်ခန္ဓာ မှာ ရှာေတွ ့နိုင်တယ်။
။။။။ြဖစ်ပျက်ကို
ေတွ ့ချင်ရင် နည်းလမ်းလိုတယ်။
။။။။ြဖစ်ပျက်ဆိုတာ
အရာအားလံုးနဲ ့ဆိုင်တယ်။
။။။။ ြဖစ်ပျက်ကို သိရင်
ေလာကြကီးကို သိဘို ့လမ်းစြဖစ်တယ်။
။။။။ ြဖစ်ပျက်ကို
ေြခရာခံမိရင် မြဖစ်မပျက်တာကို ေတွ ့နိုင်တယ်။
။။။။ ြဖစ်ပျက်ဟာ
ချုပ်ြငိမ်းြခင်းရဲ ့လမ်းစပဲ။
။။။။ ြဖစ်ပျက်ဆိုတာ
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

(သက်ခိုင်)
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။