သူက စကားေြပာတဲ့ေနရာမှာ တကယ့်ကို ပါရဂူေြမာက်ကျွမ်းကျင်တာဗျ။ စကားြကီး ဆယ်ခွန်း ထဲမှာ ဆရာ ေအာင်သင်း အကျွမ်းကျင်ဆံုးကေတာ့ ေကာက်ပင်ရိတ်လှီးေြပာနည်းလို့ ထင် တာ ပဲဗျ ။ကျေနာ်သတိထားမိသေလာက် သူစကားေြပာရင် တဖက်လူကို နလံမထူနိုင်ေအာင် ြဖတ်ပိုင်းလှီးချ ေအာင်ပွဲရေအာင် ေြပာတတ်တယ်။ခုလဲ ၊ ြကည့်ေလ၊ ဝိုင်းမှာ ထိုင်ေတာင် မထိုင်ေသးဘူး၊ သူနဲ့ ဆရာေမာင်သာရ ခွန်းြကီးခွန်းငယ် ြဖစ် လာတာကို စားြမံု့ြပန်ေနေလရဲ့ ။ ေအးဗျ။ အဲဒီ ေခတ် အဲဒီအချိန်တုန်းက ဆရာေမာင်သာရကလည်း စာေပအသိုင်းအဝိုင်းမှာ သူ့ေခတ်နဲ့ သူတွင်ကျယ် ေနတဲ့အချိန်ဗျ ။ ကျေနာ်လည်း ဆရာ ေမာင်သာရ ေရးသမျှ စာအုပ်ကို မဖတ်ဘူးတဲ့စာအုပ် မရှိသေလာက်ပါပဲ။ ဆရာေမာင်သာရ ရဲ့ စာေပဩဇာဟာ ကျေနာ်တို့ အေပါ်မှာ ေတာ်ေတာ်ြကီးခဲ့တယ် ဆိုပါစို့ ။ ေအးေလဗျာ။ ဩဇာ ြကီးဆို သူေရး တဲ့စာအုပ်ကို မဖတ်ခင် စာအုပ်နံမည်ြကားရကတည်းက စိတ်ထဲမှာ သရိုး သရီ ြဖစ်ြကရတာ ကလား ။ ြကည့်ေလ။“ ထမိန်ကျွတ်၍ လွှတ်လိုက်သည်“။“ စီးပေလေစ ၊ေမာင်မ သုတ်နဲ့“။ “ခါးတကယ် မတို့ခင်က ယားတယ်လို့တွန့်“ “ေနာက်ဆံုး ကျေတာ့ ေကျာ်ဟိန်းဟာ ေကျာ်ဟိန်းပါပဲ“ ။ ကဲ၊ အဲဒါ သူ့စာအုပ် နာမည်ေတွဗျ ။
ဆရာေအာင်သင်းနဲ့ ဆရာေမာင်သာရ ြမို့ထဲတေနရာမှာ ဆံုမိြကေတာ့ ဘယ်ကဘယ်လို ြငိြကသလဲ မေြပာတတ်ဘူးဗျ ။ ဆရာေမာင်သာရက “ ဆင်သွားရင် လမ်းြဖစ်တယ် “ လို့ ေြပာတာကို ဆရာေအာင်သင်းက “ခင်ဗျား ဆင်က အကန်းြကီး “လို့ ြပန်ပက်ခဲ့သတဲ့ ။သေဘာ ကေတာ့ ဆင်ကန်းေတာတိုး ြဖစ်ေနတာကို ဆိုလိုတယ် ထင်ပါရဲ့ ဗျာ။ ဆရာေအာင်သင်းက သူနဲ့ ဆရာေမာင်သာရ အေချအတင်ေြပာခဲ့တာကို အားရပါးရေြပာေနေပမဲ့ ကျေနာ်ကေတာ့ ေဘးကေန ြငိမ်ြပီး အကွက်ေချာင်းေနတယ်ဗျာ ။ ဟုတ်တယ်ေလ၊ ရှိန်တာလန့်တာက တြခား ဒီလိုနိုင်ငံေကျာ် ပုဂ္ဂိုလ်နဲ့ေတွ့တုန်း ကိုယ့်စိတ်ထဲမရှင်းတာ ေမးဘို့ သူ့အလစ်အငိုက်ကို ေစာင့်ေနတယ်ဆိုပါေတာ့ ။
ဆရာေအာင်သင်းကေတာ့ ဆရာလယ်တွင်းသားေလာက် အရက်ေသာက်တာ မြကမ်းဘူးဗျ ။ အြမည်း ေလး စားလိုက် တခွက်ေမာ့လိုက်နဲ့ ပံုမှန်ေလးသွားေနတယ် ။ ဒီလိုနဲ့ ညခုနှစ်နာရီခွဲ ဝန်းကျင် ေလာက်မှာ ေဟာေြပာပွဲစဘို့ အချိန်ကျေနတာနဲ့ ဆရာလယ်တွင်းသားက ပွဲဦးထွက် သူပဲတာ ဝန်ယူလိုက်ပါ့မယ် ။ ဆရာေအာင်သင်း အရှိန်ရေအာင် ေအးေအးေဆးေဆးေသာက် ပါေစဆို ြပီး ေဟာေြပာပွဲရှိရာ ထွက်သွားသဗျ ။အရက်ဝိုင်းမှာ ဆရာေအာင်သင်းနဲ့ ကျေနာ်နှစ် ေယာက်တည်းကျန်ခဲ့ပါေလေရာ ။
အဲဒီအချိန်မှာ ဆရာေအာင်သင်းက အြမည်းပန်းကန်ေတွ ေလျှာက်ြကည့်ြပီး ကိုက်လန်ေြကာ် တဖတ်ကို တူနဲ့ညှပ်ြပီး စားလိုက်တယ်။ြပီးေတာ့ “ေဟ့ ဖိုးသက်ခိုင် ဒါက ဘာတုန်းကွ ။ ကန်ဇွန်း ရွက် လည်းမဟုတ်ပါလား“တဲ့ ။ ဒါနဲ့ကျေနာ်လည်း ဟာ ၊ ဆရာ ဒါ ကိုက်လန်လို့ ေခါ်တယ် ။ အရက်နဲ့ေတာ့ ေတာ်ေတာ်လိုက်တယ် ဆရာလို့လည်းေြပာလိုက်ေရာ “ေအးကွ ။ ကိုက်လန် ဆိုတာ ကိုယ်တခါမှ မစားဖူးဘူး“ ဆိုပဲ ။ဒါနဲ့ ကျေနာ်လည်း အကွက်ေကာင်း ဆိုက်ြပီ ဆိုြပီး .. “ဒါနဲ့ဆရာ ၊ ဆရာနဲ့ကျေနာ်နှစ်ေယာက်တည်း ရှိတုန်း ကျေနာ့်စိတ်ထဲ ေြပာချင်တာေလး ေြပာ ပါရေစ “ဆိုေတာ့ ဆရာကလည်း“ ေအး ၊ ေြပာေလကွာ“တဲ့ ။
အမှန်က ကျေနာ့်စိတ်ထဲမှာ မရှင်းမလင်းြဖစ်ေနတာက သမိုင်း ကိစ္စဗျ ။အဲဒီေခတ်တုန်းက သမိုင်းြပုစုေရးေကာ်မရှင် ဆိုြပီး နိုင်ငံေတာ်က ကမကထြပုြပီး လုပ်ေနတာရှိတယ်။ ကျေနာ့် စိတ်ထဲ သမိုင်းဆိုတာ အစိုးရက ြပုစုမှေတာ့ ဘယ်မှာလာြပီး အမှန်တရားေပါ်ေတာ့မလဲ ။ သမိုင်းကို ြပုစုရမှာက သမိုင်းပညာရှင်ေတွရဲ့ အလုပ်လို့ ပဲ ကျေနာ် ရိုးရိုးသားသားနားလည် တယ် ။ခင်ဗျား စဉ်းစားြကည့်ေလ။ ဘုရင်က မှန်နန်းေဆာင်မှာေနရာေပးြပီး သမိုင်း(ရာဇဝင် ) ေရးခိုင်းသတဲ့ ။အမှီအခိုမကင်းတဲ့ သမိုင်းဆရာဟာ ဘယ်လို လုပ် သမိုင်းအမှန်ကို ြပုစုမလဲ ဗျာ ။
ဒီေတာ့ကျေနာ်က ဆရာေအာင်သင်းကို “ဆရာ ၊ ကျေနာ်သမိုင်းကို အယံုအြကည်မရှိဘူး“ လို့ စွတ်တင်ပစ်လိုက်ေရာဗျာ ။ ဒီေတာ့ ဆရာေအာင်သင်းက အာေမဋိတ်သံနဲ့ “ေဟ ၊ ဒါဆို မင်းက သီေပါမင်းပါေတာ်မူတာကို မယံုဘူးလား“တဲ့ ။ကဲ ၊ြကည့် ။ ေမးသူကို နလံမထူ နိုင်ေအာင် ြပန်ခွပ်လိုက်တာပဲဗျ ။
ဒါေပမဲ့ကျေနာ်ေြပာတာကတြခား ဆရာေအာင်သင်း ကျေနာ့်ကို ေထာက်လက် သီးေပးသလို ြပန်ေြဖတာက တြခားြဖစ်ေနတယ်ဗျ ။ဒါနဲ့ ကျေနာ်က သမိုင်းေကာ်မရှင်ဖွဲ့တဲ့ ကိစ္စကို ေြပာြပ ြပီး အဲဒါေြကာင့် ကျေနာ်မယံုြကည်နိုင်တဲ့ အေြကာင်း ြပန်ရှင်းေတာ့ သူက .. “မင်းက သမိုင်း ြပုစုတဲ့ လူေတွကိုမယံုတာပဲ။ သမိုင်းကို မယံုတာမှ မဟုတ်တာ“တဲ့ ။ကျေနာ်လည်း ေဟာတဲ့ ေြပာတဲ့ေနရာမှာ စကားနိုင်လုတဲ့ ေနရာမှာ တေခတ်မှာတေယာက် ဆိုသလို နံမည်ြကီးခဲ့တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်နဲ့ ဆက်ြပီးြငင်းမလို့လုပ်ေနတုန်း ကိုြမင့်ဦးဝင်လာြပီး ဆရာြမသန်းတင့်က ကျေနာ့်အိမ် မဝင်နိုင်ေတာ့ပဲ ေဟာေြပာပွဲဆီကို သွားြပီ ၊ အရက်ဝိုင်းကို အထပ်သား စက်ရံု ဧည့်ရိပ်သာကို ေရွ့ခဲ့ပါေြပာတာနဲ့ စကားြပတ်သွားေရာဗျာ ။
ကျေနာ်လည်း တပည့်ေကျာ် ဝင်းြကည်ဆိုတဲ့ ကျေနာ့်တပည့်ေကျာ်တေယာက်ကို အြမည်းေတွ အရက်ေတွ အထပ်သား ဧည့်ရိပ်သာထဲ စံနစ်တကျ ေရွ့ေြပာင်းဘို့မှာခဲ့ြပီး ဆရာေအာင်သင်း ကို ကားေပါ် တင်ြပီး ေဟာေြပာပွဲဆီ လိုက်ပို့လိုက်ရေရာ ဆိုပါေတာ့ ။
………………………………………..
ကျေနာ်ေရာက်သွားေတာ့ ဆရာ လယ်တွင်းသားေစာချစ်က တရုပ်သိုင်းဝတ္တုေတွအေြကာင်း ကေန မျက်ေမှာက်ေခတ်စာေပအေြကာင်း ဆက်စပ်ြပီးေဟာေနေလရဲ့ ။ ကျေနာ်လည်း ဧည့်ခံေရးကို တာဝန်ယူထားေတာ့ ေဟာေြပာပွဲကို ေသချာေတာ့ နားမေထာင်လိုက်ရပါဘူး။ ကျေနာ့်အြမင်ေြပာရရင် ဆရာလယ်တွင်းသားေစာချစ်က သူ့စာေတွဘယ်လိုေကာင်းေကာင်း ြမန်မာ့ဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ်ပါတီအာေဘာ်က မလွတ်ပါဘူး ။ဆရာေအာင်သင်းကေတာ့ “သရက်ေထာင် ေဖာက်ခဲ့စဉ်က“ ဆိုတဲ့ ေဆာင်းပါးနဲ့ စာေရးဆရာြဖစ်လာေပမဲ့ မဆလအစိုးရကို ထိခိုက်မဲ့ အချက်ေတွကိုေတာ့ လိမ်လိမ်မာမာ ပါးပါးနပ်နပ် ေရှာင်လွှဲေြပာသွားတာပါပဲ ။ဆရာြမသန်းတင့် အတည်ြငိမ်ဆံုးနဲ့ သူယံုြကည်ရာကို စွဲစွဲြမဲြမဲ ဆက်ြပီး စွဲကိုင်ထားတဲ့ ပံုစံလို့ ကျေနာ့်စိတ်ထဲ အကဲရမိတာပါပဲ ။
ဆရာ ြမသန်းတင့်က သူ့ရဲ့နာမည်ေကျာ် ဓားေတာင်ကိုေကျာ်၍ မီးပင်လယ်ကို ြဖတ်မည် ဆိုတဲ့ ဝတ္တု ြဖစ်လာပံု ၊ သူေရးဖွဲ့ခဲ့ပံုေတွကို လူတန်းစားအြမင်ေတွပါထည့်ြပီး ေဟာတယ်။ ေနာက်ဆံုးပိတ် ဆရာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင်း ဆရာေအာင်သင်းေပါ့ ။ ခံစားသိနဲ့ ြကံဆသိ၊ ေြကာင်မှာ ေြကာင်ကျူေကးရှင်း ရှိသလို လူမှာ အက်ကျူးေကးရှင်း ရှိတယ် ဆိုတာေတွ ေဟာေတာ့ တာပါပဲ ။တကယ်တမ်းလည်း ဆရာေအာင်သင်း ဟာ ေဟာတဲ့ေြပာတဲ့ေနရာမှာ အချက်ကျကျ ေြပာတတ်တာေတာ့ ြပိုင်စံရှားပဲဗျ ။ ပရိသတ်တဝါးဝါး တဟားဟား လက်ခုပ် သံတေြဖာင်းေြဖာင်းနဲ့ ပွဲကို ဆူေအာင်လုပ် နိုင်တာကေတာ့ ဆရာေအာင်သင်းပဲဗျာ ။
………………………………………
ညဆယ့်တစ်နာရီေလာက် ေဟာေြပာပွဲလည်း ြပီးေရာ ေသာက်ပွဲဆက်ြကြပန်ေရာဗျ ။ ကျေနာ် ကေတာ့ အထပ်သားစက်ရံုထဲမှာ ကိုယ့်အိမ်လို လူတွင်ကျယ်လုပ်လို့ မေတာ်ေချဘူး ဆိုြပီး ခပ်ကုတ်ကုတ်ပဲေနြပီး ြပန်ပို့ဘို့ သာ ေစာင့်ေနလိုက်ေတာ့တယ် ။
ထူးြခားတာက ဆရာြမသန်းတင့်ဗျ ။လူလံုးလူဖန်ေသးေသး၊မျက်မှန်ထူထူနဲ့ စကားဟဟ မေြပာလှဘူး ။ခပ် ေအးေအးပံုစံပဲ ။ တကယ့်ကို ဂန္တဝင်စာေပေတွကို ေရးခဲ့တဲ့ ဆရာြမသန်း တင့် ဆိုတာ သူမှ ဟုတ်မှေလစ လို့ေတာင် ထင်စရာပါပဲ ။အဲဒီညက ကျေနာ်နဲ့ ဆရာြမသန်း တင့် စကားမေြပာြဖစ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီညက ေတွ့ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ သံုးေယာက်မှာ ဆရာြမသန်းတင်ကို ကျေနာ့် အေလးစားဆံုးပါပဲ ။
ေရချိန်ကိုက်လာလို့ထင်ပါရဲ့ ၊ ဆရာေအာင်သင်းဟာ အဆိုေတာ်ရုပ်ရှင်မင်းသား ြမတ်ေလး ရဲ့ ကြပားမေလး ဂိုယာရမ် သီချင်းကို အကျယ်ြကီးဟစ်ေနေလရဲ့ ။ဆရာလယ်တွင်းသားကလည်း ေဘးကေန ေရာြပီးသံေယာင်လိုက်ေနတယ် ။ အဲဒီအချိန်မှာ ြဗုန်းဆို ကုတ်အကင်္ငျီ အမည်းြကီး ဝတ်ြပီး လူတေယာက် ဝင်ချလာပါေရာဗျာ ။ထူးထူးဆန်းဆန်း ဒီလူဟာ အရက်ေတာ် ေတာ်မူး ေနြပီး အာေလးလျှာေလးသံြကီံးနဲ့အဂင်္ငလိပ်ကဗျာတပုဒ်ကို ရွတ်ရင်းဝင်ချလာတာဗျ ။ဒါကို ြမင်လိုက်ြကားလိုက်တဲ့ ဆရာ ေအာင်သင်းဟာ ရုတ်တရက် မျက်နှာထားတည်သွားြပီး မတ်တတ် ထရပ်လိုက်တယ်၊ ြပီးေတာ့ “ ေဟ့ေကာင် ၊မင်းဘာေကာင်တုန်း၊ ဘယ်ကေကာင် တုန်း“ တဲ့ ။ ကျေနာ်လည်း ရုတ်တရက်ဆိုေတာ့ ေြကာင် သွားတယ်။ အမှန်ေြပာရရင် သူ့ကို ကျေနာ်လည်း မြမင်ဘူးဘူးဗျာ ။ အဝတ်အစား ဝတ်ထားတာကလည်း ကုတ်အကင်္ငျီအစုတ်၊ ဥပဓိရုပ်ကလည်း ေတာ်ေတာ်ညံ့ဆိုေတာ့ ဒီလူ ဘယ်ကလဲ ၊ဘာလို့ဝင်လာတာပါလိမ့်ဆိုြပီး စဉ်းစားေနတုန်း ဦးခင်ေမာင်ရင် ြပာြပာသလဲ ဝင်လာြပီ ..“ ဟာ ၊ ဆရာ တို့နဲ့မိတ်ဆက်ေပး ဘို့ ေမ့ေနတယ် ။သူက အမှတ်(၁၀) အထပ်သား စက်ရံုမှူး ဦးေကျာ်ြမင့် သိန်းပါ“တဲ့ ။ေကာင်း ြက ေရာ ေပါ့ဗျာ။သူ့စက်ရံုက လုပ်တဲ့ စာေပေဟာေြပာပွဲကို လာေဟာတဲ့ စာေရးဆရာေတွက စက်ရံုမှူးကို ဆီးေဟာက်မိေနတာေပါ့ ။ ခက်တာက ဧည့်ခံြကိုဆိုေရးတာဝန်ယူထားတဲ့ ကျေနာ်ေတာင် စက်ရံုမှူး ဥပဓိရုပ်ညံ့တာ ြကားဘူးနားဝ ရှိေပမဲ့ လူကိုယ်တိုင်ေတာ့ မြမင်ဖူး ခဲ့ဘူးဗျာ။ေနာက်ပိုင်းမှ သိရတာက စက်ရံုမှူး ဦးေကျာ်ြမင့်သိန်းဟာ စာေပကို ဝါသနာထံုတဲ့ စာသမားေပသမား ။ဒီေဟာေြပာပွဲမှာ ဒီဆရာေတွကို ဖိတ်ပါဆိုတာ လည်း သူကိုယ်တိုင် စီမံ ခန့်ခွဲခဲ့တာဆိုပဲ။
……………………………………….
စက်ရံုမှူးပါလို့လည်း မိတ်ဆက်ေပးလိုက်ေရာ ဆရာေအာင်သင်းလည်း စပ်ြဖဲြဖဲ မျက်နှာေပးနဲ့ ..“ ေအာ် ြဖစ်မှြဖစ်ရေလဗျာ ။ေစာေစာစီးစီး မိတ်ဆက်ေပးထားမှေပါ့“တဲ့ ။ေနာက်ေတာ့ ဆက်ေြပာေသးတယ်။ “ေနအံုးဗျ ၊ေစာေစာက ခင်ဗျား ရွတ်လိုက်တဲ့ ကဗျာဟာ တကယ့်ဂန္တဝင် ကဗျာ၊ ခင်ဗျား ရွတ်ပံု ဆိုပံု ဌာန်ကရိုဏ်းမကျဘူး ။ကျေနာ်ရွတ်ြပမယ် နားေထာင်“ဆိုြပီး ေစာေစာက ဦးေကျာ်ြမင့်သိန်း ဝင်လာရင်း ရွတ်ခဲ့တဲ့ အဂင်္ငလိပ်ကဗျာကို အသံေနအသံထားနဲ့ ရွတ်ပါ ေလေရာဗျာ။ ကျေနာ်ဆိုတဲ့ ေကာင်ကလည်း ကဗျာဆိုရင် ြမန်မာကဗျာေတာင် သိပ်နား ရည် ဝလှတာ မဟုတ်ေတာ့ ဘယ်သူေရးတယ် ဘယ်လို ဂန္တဝင်ေြမာက်တယ် ဆိုတာ မေြပာ တတ် ပါဘူးဗျာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေအာင်သင်း ရဲ့ ကဗျာရွတ်ဟန် ကဗျာရွတ်သံဟာ ကဝိတဆူ ဟန် ေပါက်ေနတာ ေတာ့ အမှန်ပဲဗျ ။
ကျေနာ်ကေတာ့ သူတို့ေသာက်ေနတဲ့ ဝိုင်းကို အကဲခတ်ြပီး လိုတဲ့အရက် အချိန်မှီေရာက် ေအာင် ြကည်ဝင်းကိုကားနဲ့ ကျေနာ့်အိမ်လွှတ်လွှတ်ြပီး ရမ်ပုလင်းေရာ ေဆာ်ဒါပုလင်းပါ သံုးေခါက်ေလာက် ယူခိုင်း လိုက်ရ တယ်။
အင်း ကျေနာ်လည်း ေနရာတကာ အရာရာနဲ့အေြကာင်းေြကာင်းချည်း ေြပာရမလိုပဲဗျာ ။ အဲဒီညက စာေရးဆရာအဖွဲ့ကို ဧည့်ခံရာကေန ကားနဲ့လူနင်းသတ်မိသလို ြဖစ်ေတာ့မလို့ဗျ။ ြဖစ်ပံုက အဲဒီညဆယ့်နှစ်နာရီေလာက်လည်း ရှိေရာ စာေရးဆရာေတွကို ြပန်ပို့ဘို့ စီစဉ်ြကတဲ့ အချိန်ေပါ့ ။ အချိန်က ေတာ်ေတာ်ေနာက်ကျေနြပီဆိုေတာ့ စာေရးဆရာေတွကို ကားတစီး တည်း စုတင်ြပီး လိုက်ပို့လို့ မြဖစ်ေတာ့ဘူးဗျ ။ဒါနဲ့ တေယာက်တစီးစီ ေနအိမ်ေတွအေရာက် ြပန်ပို့ြကဘို့ တာဝန်ခွဲလိုက်တာ ကျေနာ်က ဆရာေအာင်သင်းကို ြပန်ပို့ဘို့တာဝန်ကျ တယ် ဗျာ ။ဆရာ ေအာင်သင်းကို ကားေပါ်တွဲမတင်ရေပမဲ့ ေသာက်တာ ေတာ်ေတာ်များ ေနေတာ့ ေြခလှမ်း မမှန် ချင်ေတာ့ဘူး။
ကိုြမင့်ဦးက ဆရာေအာင်သင်းနဲ့ ကားေနာက်ခန်းမှာ ထိုင်ြပီး ကားကို ကျေနာ်ေမာင်း မယ် ေပါ့ဗျာ။ ဒါေပမဲ့ ကျေနာ် ကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်ြပီး ကားစတီယာရင်ကို ကိုင်ရင်း ကျေနာ့်စိတ်ထဲ စနိုးစေနာင့်ြဖစ်လာသလို ခံစားရတယ် ။ဆရာေအာင်သင်းကလည်း ကိုြမင့်ဦးကို ဘာေတွေြပာ မှန်းမသိ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေတွေြပာေနရာကေန “ေဟ့ေကာင် ၊သက်ခိုင် ေမာင်းေလကွာ“ တဲ့ ။ ဒါေပမဲ့ ကျေနာ် စိတ်ထဲမှာ တစံုတခုက သတိေပးေနသလို ထူးထူးဆန်းဆန်း ခံစားရတာနဲ့ မေမာင်း ေသးပဲ ခပ်ငူငူ စဉ်းစားေနမိတယ် ။
အဲဒီအချိန်မှာ ကျေနာ့်ေခါင်းထဲကို ဝင်းြကည်အေြကာင်း ဝင်လာတယ်ဗျ ။ဟုတ်တယ် ။ တပည့်ေကျာ်ဝင်းြကည်ဆိုတဲ့ေကာင်က တကယ့်အရက်ဂျိုး။ အဲဒီေန့က စာေရးဆရာေတွ ဧည့်ခံမှာမို့ ဝင်းြကည်ကို ပွဲြပီးမှေသာက်ပါကွာလို့ ေချာ့ေမာ့ေတာင်းပန်ထားတာ အခုပွဲြပီး ေတာ့ ဒီေကာင် ဘယ်ေရာက်ေနသလဲ ကျေနာ်စဉ်းစားေနတာ ။ဒါနဲ့ကျေနာ်က ကားေနာက် ခန်း က ကိုြမင့်ဦးကို “ ဝင်းြကည်ဘယ်ေရာက်ေနသလဲ “ ေမးလိုက်မိတယ်။ သူကလည်း မသိဘူးတဲ့ ။ ဒါနဲ့ ကျေနာ် ကားေပါ်က ဆင်းြပီး ဧည့်ရိပ်သာေပါ်ြပန်တက်ြပီး ရှာတယ် ။ မေတွ့ ဘူး။ ဒါနဲ့ ဟိုရှာဒီရှာလုပ်ရင်း စိတ်ထဲမှာ သိပ်မသကင်္ငာတာနဲ့ ကျေနာ့်ကား ေအာက်ကိုငံု့ြကည့် လိုက်မိတယ် ။ ဟာ ။ တကယ့်လူမိုက်ပါပဲဗျာ ။ ဝင်းြကည်ဟာ ကျေနာ့် ကားေအာက် တည့် တည့်မှာ ဝမ်းလျားထိုးြကီး အိပ်ေပျာ်ေနသဗျ ။ေအးေပါ့ဗျာ။ ကျေနာ်သာ ကားေပါ်က ဆင်းမရှာ မိရင် ဝင်းြကည်ဟာ ကားဘီးနဲ့ အြကိတ်ခံရဘို့ေသချာေပါက်ေပါ့ဗျာ ။ ြကည့်ရတာ စာေရး ဆရာေတွ အတွက် အိမ်ကို သွားသွားယူခိုင်းေနတဲ့ အရက်ပုလင်းေတွထဲကေန လမ်းမှာ ြကား ြဖတ်ြပီး ေမာ့လာတာ ေရချိန်လွန်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့ ။
ကျေနာ်က ဝင်းြကည်ေြခေထာက်ကို ဆွဲြပီး နှိုးရင်း ထွက်ခဲ့ဘို့ေအာ်ေတာ့မှ ဗလံုးဗေထွး အသံနဲ့ ကားေအာက်က ထွက်လာေလရဲ့ ။ ကျေနာ်က “ေဟ့ေကာင် ငါ့ကို ေထာင်ထဲ ထည့်ေနတာလား“လုပ်ေတာ့ “မဟုတ်ဘူးေလ ဆရာရယ် ။ ဆရာြပန်ထွက်ရင် ကျေနာ် မကျန်ခဲ့ေအာင် ကားနားမှာ ေစာင့်ေနတာပါ“တဲ့ ။ကျေနာ့်မှာ စိတ်ဆိုးရအခက် ေဒါသြဖစ် ရအခက်နဲ့ ဘာေြပာရမှန်းေတာင် မသိေတာ့ဘူး ။ဒါနဲ့ ကျေနာ်လည်း အဲဒီညက ကား မေမာင်းေတာ့ပဲ ကိုြမင့်ဦးကို ကားေမာင်းဘို့ေြပာြပီး ေနာက်ခန်းမှာ ဝင်ထိုင်လိ်ုက်တယ် ။ ဆရာေအာင်သင်းကေတာ့ ကျေနာ်တို့ အြဖစ်ကို ဘာမှ မသိေတာ့ပါဘူး ၊ ဇက်ကျိုးေနပါြပီ ။ ကျေနာ့်ေပါင်ေပါ်မှာ ေခါင်းတင်ြပီး အိပ်ေနရင်းက “ သက်ခိုင် ၊ မင်းကိုေတာ့ မေမ့ဘူးကွ၊ ငါ့ကို ကိုက်လန်စားဘူးေအာင် ေကျွးတဲ့ေကာင် “ လို့ တတွတ်တွတ် လုပ်ေနေလရဲ့ ။
………………………….
စာေရးဆရာေတွ အေြကာင်း စကားေကာင်းေနလိုက်တာ ကံေကာင်းတဲ့ အေြကာင်းေတာင် စကားစ ြပတ်သွားတယ်။ဟုတ်ြပီ ။ကံေကာင်းတဲ့ ဖက် ြပန်လှည့်ဦးမှ ။ ကျေနာ်ကံေကာင်း တယ်ဆိုတာ မီးေလာင်တာနဲ့ ပတ်သက် ေနတယ် ။
ကျေနာ်တို့ေနတဲ့ လှိုင်ြမို့နယ်ကေတာ့ ဗျာ။ေနွရာသီေရာက်လို့ အဆိုေတာ် ကိုထွန်းေရွှ ဆိုတဲ့ “ရန်သူမီးကို အစဉ်အြမဲ သတိြပုပါ “ ဆိုတဲ့ သီချင်းကို လမ်းေပါ်မှာ ေလာ်စပီကာနဲ့ လိုက် ေအာ်လို့ မဆံုးခင် မီးစေလာင်တတ်တဲ့ ြမို့နယ်ဗျ။ မီးေဟ့ဆိုတာနဲ့ေလာင်ြပီးသား ဆိုတဲ့ြမို့ နယ်ပါပဲ ဗျာ။အဲဒီေခတ် အဲဒီအချိန်ကေတာ့ မီးေလာင်တဲ့ေနရာမှာေတာ့ နှစ်တိုင်း လိုလို တံခွန်စိုက်ဆု ချိတ်ေနကျပါပဲ ။မေတာ်တဆေလာင်တယ် ။ မေတာ်တဆ မေလာင်ရင် ေလာင်ေအာင်ရှို့တယ် ။၁၉၇၄ ဝန်းကျင်ေလာက်က ကျေနာ်တို့ေနတဲ့(၅)ရပ်ကွက်မှာ ရှို့မီး အြကီးအကျယ် ေလာင်ဘူး တယ်ဗျ။ ေသချာေပါက်မှတ်မိေနတာက အဲဒီအချိန်က လှိုင်ေဈး ြကီး မီးေလာင်ြပီး ခါစအချိန် ။ တြမို့နယ်လံုး မီးလန့်ေနတဲ့အချိန် ။မီးလန့်ေနလို့ မီးကင်း ေတွဘာေတွ ပိုချြပီး သတိနဲ့ေန ေနြကရင်းက ထေလာင်တာပါပဲဗျာ ။စေလာင်တာက သမဝါ ယမဆိုင်ဗျ။ ရှို့တဲ့သူက ဆိုင် တာဝန်ခံ။သမဝါယမဆိုင်က စေလာင်တာဆိုေတာ့ သက်ဆိုင် ရာက စစ်တာ ေဆးတာ ဖမ်းတာ ဆီးတာေတွလုပ်တာေပါ့ဗျာ ။အစကေတာ့ ဆိုင်ထဲက ဝါယာ ေရှာ့ြဖစ်ြပီး ေလာင်သလိုလို ဘာလိုလို အသံထွက်ေပမဲ့ သမဥက္ကဋ္ဌ ဦးထွန်းလှေအာင်တို့ ဆိုင် တာဝန်ခံ ဦးစိုးနိုင်တို့ကို တလေကျာ်ေလာက် ဖမ်းထားြပီးလည်း စစ်လိုက်ေရာ အမှုမှန် ေပါ်လာေတာ့ တာပါပဲ ။ ဦးထွန်းလှေအာင်နဲ့ေတာ့ မဆိုင်ဘူးဗျ။ သူ့ခမျာ စစ်ေြကာေရးမှာ ေတာ်ေတာ် ထုေထာင်းခံလိုက်ရတယ်လို့ သူကိုယ်တိုင်ေြပာြပ ဘူးတယ် ။ေနာက်ဆံုးေတာ့ ဝါယာေရှာ့ြဖစ်တယ် ထင်ရေအာင် စံနစ်တကျ မီးရှို့တာက ဆိုင်တာဝန်ခံဦးစိုးနိုင်ဆိုတာ ေပါ် လာတယ် ။ တကယ့်ဉာဏ်ြကီးရှင်ပဲဗျာ ။ သမဝါယမဆိုင်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စာရင်း စာအုပ် ေတွ ကို ဓာတ်ဆီ အြပည့်ထည့်ထားတဲ့ ဇလံုြကီး တခုနားမှာ စုပံုြပီး အဲဒီ ဇလံုေပါ်မှာ ေလးဆယ် ဝပ်မီးလံုးတလံုး ကို မထိတထိ ထားခဲ့လိုက်တာတဲ့ ။ညဖက်ေရာက် လို့ ညေစာင့်လံုြခံုေရးက မီးဖွင့် လိုက်ေတာ့ မီးလံုးက တြဖည်း ြဖည်းပူလာြပီး မနက်နှစ်နာရီ တရပ်ကွက်လံုး က လူေတွ အိပ်ေမာကျေနတုန်း ဝုန်းကနဲ ထ ေလာင်တဲ့ အြဖစ်ပါပဲဗျာ ။ အဲဒီေန့က ေလာင်တဲ့မီးကေတာ့ သမဝါယမဆိုင်တင်မကဘူး ။ ငါးရပ်ကွက်တကွက်လံုး ေြပာင်ေအာင် ေလာင်တာပဲဗျို့။ အဲဒီဆိုင်တာဝန်ခံ ဦးစိုးနိုင်က အေရာင်းတာဝန်ခံ အမျိုးသမီးနဲ့ လည်း ဘာလိုလို ဇာတ်လမ်း ရှိေသးသတဲ့ ။ အမှုကို တရား ရံုးတင်ြပီးေတာ့ ဦးစိုးနိုင်လည်း ေထာင်ဆယ်နှစ်ဆိုလား ကျသွား ေလရဲ့ ။ဒါေပမဲ့ လွတ်ြငိမ်း ချမ်းသာခွင့်တခုနဲ့တိုးြပီး ငါးနှစ်ေလာက်အြကာမှာ လွတ်လာ တယ်။ လွတ်လာြပီး မြကာခင် အဆုတ်ကင်ဆာလိုလို အဆုတ်နာလိုလို ေရာဂါနဲ့ ေသတာပါပဲ ။တချို့ ေြပာေတာ့ ေထာက် လှမ်းေရးက စစ်ေြကာေရး မှာ ထုေထာင်းထားတဲ့ ဒဏ်ေတွလို့ လည်း ေြပာြကသဗျ ။
……………………………..
အဲသလို မီးေလာင်တဲ့အြကိမ်ေပါင်းများစွာထဲက တြကိမ်မှာေတာ့ ကျေနာ်လည်း မီးေဘး ဒုက္ခ သည် ဘဝေရာက်ခဲ့ရေရာဗျာ ။ ၁၉၉၃ မှာ ကျေနာ့်ေနတဲ့ ေယာက္ခမအိမ် မီးထဲပါ သွား တယ်။ မီးေလာင်ေတာ့ ကျေနာ်က ဘားလမ်းတရား ရံုးမှာ အရက်ထိုင်ေသာက်ေန တဲ့အချိန် ။ ကျေနာ့် ဇနီးကလည်း အသုဘတခုလိုက်ပို့ေနေတာ့ အတွင်းပစ္စည်း ေတွပါ ဘာတခုမှ မရလိုက် ေတာ့ ဘူးဆိုပါေတာ့ ။
အမှန်ေတာ့ လှိုင်ြမို့နယ် မှာ မီးေလာင်ေနတယ်ဆိုတာ ကျေနာ်အေစာြကီး သိေနတာဗျ ။လှိုင် ြမို့နယ်မှာ မီးေလာင်တာ အဆန်းမှ မဟုတ်တာ ကိုယ့်အိမ်ေတာ့ မပါေလာက်ပါဘူး ဆိုြပီး ပန်းဘဲတန်း ရဲစခန်းက ရဲအုပ်ဦးချစ်ြမိုင်နဲ့ ထိုင်ေသာက်ေနရာက မထြဖစ်တာ ။ေလာင်ေနတဲ့ မီး က ကျေနာ့်အိမ်နားေရာက်ေနြပီဆိုလို့ ကေသာမေမျာ ြပန်ေြပးလိုက်ေတာ့ အိမ်ေနရာမှာ တိုင်ငုတ်ပဲကျန်ေတာ့တယ် ဆိုပါေတာ့ ။
……………………………………..
အဲဒီမီးေလာင်မှုြပီး မြကာခင် ရက်တရက်မှာေပါ့ ။
အဲဒီေန့က ရှမ်းစုရံုးခန်းကို ကျေနာ် မနက်ရှစ်နာရီေလာက်ကတည်းက ေရာက်ေနတယ် ။လက်ထဲမှာ ေငွြပတ်ေနြပီး ဘာြကံရ မှန်းကို မသိလို့ ရံုးခန်း ေခါင်းရင်းဘက်က ေြမကွက် လပ်မှာ ဒရင်းဘတ်ခင်းခိုင်းြပီး ပက်လက် လှန်ေနလိုက်တယ် ။အြကံအိုက်လွန်းလို့ ရံုးေစာင့် ဦးတင်ေရွှကို ေြမြဖူခဲတခဲ ယူခိုင်းလိုက်ြပီး ရံုးခန်းေခါင်းရင်းဖက် အြပင်နံရံမှာ “ ေမျှာ်လင့် ချက်မဲ့တဲ့ ေန့ေတွလည်း ရှိ “ ဆိုြပီး စာတေြကာင်းေတာင်ေရးထားလိုက်မိတယ် ။ ေရးယံုတင် မကဘူး ၊ အဲဒီစာေြကာင်းနဲ့ ကျေနာ့်ပံုကိုတွဲြပီး ဦးတင်ေရွှကို ဓာတ်ပံုပါ ရိုက်ခိုင်းထားမိေသးဗျာ ။
တကယ်ေတာ့ အဲဒီေန့ဟာ ေမျှာ်လင့်ချက်မမဲ့ခဲ့ပါဘူး ။ မနက်ကိုးနာရီေလာက်ကျေတာ့ ေဌးစိုး တို့ ညီအကို ေပါက်ချလာတယ် ။ ဒီေကာင်ေတွ ညီအကိုက တကယ့်ဖိုးတွမ်တီးေတွ ။ ေအာ် ။ ကျေနာ်သူများကို ဖိုးတွမ်တီးလို့ မတရားမေြပာပါဘူးဗျာ။သူတို့ စီးပွားေရးဂွင် တချို့မှာလှိမ့်ေန ပတ်ေနတာေတွ ကျေနာ်အကုန်သိေနလို့ပါ ။ေဌးစိုးအကိုနာမည်က ြမင့်စိုးတဲ့ ။ စီးပွား ေရး ေလာကထဲမှာေတာ့ သူတို့ကိုယ်သူတို့ မိတ်ဆက်ထားတာ ဗိုလ်ြကီးေဌးစိုး နဲ့ ဗိုလ်မှူးြမင့်စိုး ေပါ့ ။
အဲဒီမတိုင်ခင်လွန်ခဲ့တဲ့ေြခာက်လေလာက်က ဒီေမာင်ေတွညီအကိုနဲ့ ရန်ကုန်သစ်လုပ်ငန်း ရံုးချုပ်မှာကျေနာ်သိခဲ့တာဗျ ။ အဲဒီတုန်းက နံမည်ြကီးသစ်ပွဲစား ကိုလှြမင့်ဆိုတဲ့ ညီအကို နဲ့ ေငွေပးေငွယူကိစ္စ အလံုသစ်ေတာရံုးေရှ့မှာ ြပဿနာြဖစ်ေနတုန်း သိခဲ့တာ ။ကျေနာ်က ကိုလှြမင့်နဲ့ခင်ေနေတာ့ “ခင်ဗျား တို့ြပဿနာ ကျေနာ့်ရံုးမှာ လိုက်ရှင်းြကပါ ၊ လမ်းေဘး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လူြမင်မေတာ်ပါ ဘူး“ဆိုြပီး ကျေနာ်ကိုယ်တိုင် သူတို့သံုးေယာက်လံုးကို ပင့်လာခဲ့တာ။ အမှန်ေတာ့သူတို့ြပဿ နာ ကို ကျေနာ်စိတ်ဝင်စားတာလဲပါတယ်။ ေနာက်တ ချက်က သူတို့ ညီအကိုဟာ တပ်မေတာ် အရာရှိေတွ မဟုတ်ေလာက်ဘူးဆိုတာ ကျေနာ့်စိတ် ထဲက အလိုလိုသိေနသလိုပဲ ။
ဒါနဲ့ကျေနာ့်ရံုးခန်းမှာ စာရင်းရှင်းြကေတာ့လည်း ထိုးမယ်ြကိတ်မယ်ေတွ ြဖစ်လာြကလို့ ကျေနာ်ပဲ ဝင်ထိန်းြပီး ေြပလည်ေအာင်ဝင်ရှင်းေပးလိုက်တယ် ။ အဲဒီကစြပီးသူတို့ ညီအကို ကျေနာ့်ကို အကိုအကို နဲ့ အဖွဲ့စကျေတာ့တာပဲ ။အမှန်က သူတို့ညီအကိုဟာ နဝတ အစိုးရ တက်လာြပီး တည်ေဆာက်ြပုြပင်ြမန်ြပည်တခွင် ဆိုတဲ့ စီမံကိန်းေတွနဲ့လုပ်စားေနြကတာဗျ ။ သူတို့ စားကျက်က ကချင်ြပည်နယ်ဖက်မှာ ။ ကချင်ြပည်နယ်က တည်ေဆာက်ေရး စီမံကိန်း နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သစ်ပါမစ်ေတွ ရန်ကုန်ယူလာြပီး ြပန်ေဖျာေနြကတာ ။ကချင်ြပည်နယ်မှာ သူတို့ ဘယ်လို အဆက်အသွယ်ရှိသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ရန်ကုန်မှာေတာ့ နဝတရံုး ညွှန်ြကား ေရးမှူး ဗိုလ်မှူးြကီး သန်းတင်နဲ့လုပ်စားေနြကတာဗျ။ ဒါဟာေသချာတယ် ။ ကျေနာ်ကိုယ်တိုင် သံသယ ရှိလို့ ဗိုလ်မှူးြကီးသန်းတင်ရဲ့အိမ်ကို ပါမစ်လက်မှတ်ထိုးဘို့ ေဌးစိုးနဲ့လိုက်သွားခဲ့ဘူး တယ် ။ ကျေနာ်အကဲခတ်မိသေလာက်ေတာ့ ဗိုလ်မှူးြကီးသန်းတင်ဟာ ေဌးစိုးယူလာတဲ့ ေလျှာက်လွှာေတွကို ကချင်ြပည်နယ်က တင်ြပတဲ့ ေလျှာက်လွှာမှန်မမှန် စစ်ေဆးြပီး လက်မှတ် ထိုးေပးတာဟာ လိုင်းေြကးေကျနပ်ေလာက်ေအာင် ရလို့ ထိုးေပးလိုက်တာပါပဲ ။ဟုတ်တယ် ။ အဲဒီလို လိုင်းေြကးမဝင်တဲ့ ေလျှာက်လွှာဟာ ေလးငါးလြကာေနတတ် တယ် ။တခါတခါဆို ြပန်ေတာင်ကျမလာတတ်တာမျိုးပါ ရှိတယ် ။
…………………………………….
ေဌးစိုးတို့ညီအကို အဲဒီေန့မနက်ကလာတာ တကယ်ေတာ့ ေကာင်းေသာလာြခင်း မဟုတ်ဘူး ။ ကျေနာ့်တပည့်ေလး တေယာက်ကို အချုပ်ထဲထည့်ချင်လို့ ကျေနာ့်ကို လာြပီး စည်းရံုးတာ။
တပည့်နံမည်က ေအာင်ချိုတဲ့ ။ ြမန်မာမေလးတေယာက်နဲ့ အိမ်ေထာင်ကျေနတဲ့ ဟိန္ဒူကုလား ေလး ။အသက်နှစ်ဆယ်ေကျာ် ေလာက်ရှိမယ်ထင်ပါရဲ့ ။ သူ့ကို ကျေနာ် အင်းစိန်ေထာင်ထဲမှာ သိခဲ့တာဗျ။ ေထာင်ထဲမှာေနတုန်း တရက်မှာ ဂီတနက်သန် ကိုေစာြငိမ်း ရဲ့ “ချစ်ြပံုးနှင်းဆီ “ သီချင်းကို အသံေကာင်းေကာင်း၊အလူးအလိမ့်မှန်မှန် နဲ့ဆိုေနသံြကားလို့ ေသချာသွားြကည့် ေတာ့ ကုလားေလး ေအာင်ချိုြဖစ်ေနတယ် ။ကျေနာ်က ေထာင်ထဲမှာပျင်းရင် ေအာင်ချို့ကို ေခါ်ေခါ်ြပီး ချစ်ြပံုးနှင်းဆီ သီချင်းဆိုခိုင်းရာက သူကလည်း ကျေနာ့်ကို ဆရာသမားတေယာက် လို ခင်ေနခဲ့တာ ။ေထာင်အြပင်ကို ေရာက်ေတာ့ လည်း ကျေနာ့်ရံုးကို ဝင်ထွက်ေနတာမို့အခင် အမင်မပျက် ရှိေနခဲ့တယ်။အဲဒီ ေအာင်ချိုက ပဲခူးကဝဖက် က လယ်ထွန်စက်ေဟာင်း တခုနဲ့ ပတ်သက်ြပီး ေရာင်းမှား ဝယ်မှား ြဖစ်ရာက အမှုဖွင့်ခံရြပီး ေရှာင်ေနရတဲ့အချိန် ေဌးစိုးတို့ ညီ အကို ေရာက်ချ လာတာပဲ ။
အမှန်က ေအာင်ချို ဝယ်လိုက်တဲ့ လယ်ထွန်စက် အေဟာင်းဖျက်ထားတဲ့ သံတိုသံစေတွကို ေဌးစိုးတို့အသိမိတ်ေဆွပိုင်တဲ့ကားနဲ့ ငှားတင်လာတာဆိုေတာ့ ရဲက ကားကို သိမ်းထားတယ် ။ သိမ်းထားတဲ့ ရဲကလည်း ပဲခူးတိုင်း ရဲ ။ေအာင်ချိုဟာ ကျေနာ့်တပည့်ြဖစ်ေနမှန်း ကဝရဲစခန်း က သိေနေတာ့ စွတ်မလုပ်ရဲဘူး ။ ေအးေလ။ တိုင်းရဲမင်းြကီးနဲ့ ကျေနာ်က အဆမတန်ခင်ေန တာ ကလား ။
ဒီမှာတင် ရဲက ေအာင်ချို့ကို ဖမ်းမိမှ ကားကို ြပန်ထုတ်ေပးမယ်ဆိုြပီး အြကပ်ကိုင်တယ် ။ ဒီေတာ့ ကားပိုင်ရှင်က ေဌးစိုးတို့ညီအကို ကို အပူကပ်တယ် ။ေဌးစိုးတို့ညီအကိုက ေအာင်ချို့ ကို ဖမ်းနိုင်ေအာင် ကျေနာ့်ကို အကူအညီေတာင်းဘို့ အတွက် ေရာက်လာြကတာေလ။
ဒီေမာင်ေတွ ကျေနာ့်ကို ဒီအတိုင်းအမှုကိစ္စ မေြပာရဲဘူးဗျ ။အကို ၊ တခုခု စားရေအာင်ဆိုြပီး ဘူတာရံုလမ်းနားက နဂါးနီ စားေသာက်ဆိုင်ကိုေခါ်သွားတာနဲ့ ကျေနာ်လည်း ညစ်ေနတဲ့ အချိန်ဆိုေတာ့ လွယ်လွယ်ပဲ ေခါင်းြငိမ့်ြပီး လိုက်သွားလိုက်တယ် ။
……………………………………
တကယ်ေတာ့ ေဌးစိုးတို့ညီအကို ကျေနာ့်ကို မလှန်ရဲပါဘူး ၊ မလှန်ရဲတဲ့ အေြကာင်းလည်း ရှိ ပါတယ် ။ကိုလှြမင့်နဲ့ ြပဿနာြဖစ်ြပီးတဲ့ေနာက် သူတို့ညီအကို ကျေနာ့် ရံုးခန်းကို မြကာမြကာ ေပါက်ချလာတတ်တယ် ။ကျေနာ့်ရံုးက ကျေနာ့်တပည့်ေတွေကာ ရံုးကို လာလည်တဲ့ ဧည့်သည် ေတွကေရာ သူတို့ညီအကို ကို ဗိုလ်ြကီး ဗိုလ်မှူး လို့ပဲ ေခါ်ြကတယ် ။ ကျေနာ်ကေတာ့ကိုေဌး စိုး ၊ကိုြမင့်စိုးပဲ ေခါ်တယ် ။ဒါကို သူတို့က သိပ်ေကျနပ်ပံုမေပါ်ဘူး ။ဒါနဲ့ ကျေနာ်လည်း နဂါး မှန်း သိေအာင် အေြကာင်းေတာ့ြပလိုက်အံုးမှ ဆိုြပီး အကွက်ေချာင်းေနလိုက်တာ မြကာပါ ဘူးဗျာ ။သူတို့ဗိုလ်မဟုတ်တဲ့ အေြကာင်း သက်ေသြပလိုက်နိုင်ေတာ့တာပါပဲ ။
ြဖစ်ချင်ေတာ့ တေန့ သူတို့ညီအကို ေရာက်လာြပီး ကျေနာ်နဲ့ အရက်ေသာက်ရေအာင် အေဖာ်ညှိလာတယ်ဗျ ။ကျေနာ်ကလည်း ညေနသံုးနာရီေလာက် ြဖစ်ေနေတာ့ ရံုးမှာပဲ ချလိုက် ြကရေအာင်ဆိုြပီး ဦးလှေရွှကို အြမည်းအတွက်ဘဲကင်ဝယ်ခိုင်းလိုက်တယ် ။ အရက်က ဝယ်စရာမလိုဘူးဗျ။ ကျေနာ့်တပည့်ေတွ လာပို့ထားတဲ့ အာမီရမ် နှစ်လံုးရှိေနတယ်ေလ ။ဒါနဲ့ ကျေနာ်လည်း ရံုး ေနာက်ခန်းထဲက အာမီရမ်တလံုးကို ယူလာြပီး ေဌးစိုးလက်ထဲကိုထည့်လိုက် တယ် ။“ ကဲ ကိုေဌးစိုး ဖွင့်ဗျာ “ လို့လည်း ေြပာလိုက်ေရာ ေဌးစိုးဟာ စားပွဲေပါ်က ြကက်သွန် လှီး တဲ့ ဓားေလး ကို ယူြပီး အာမီရမ် ပုလင်းထိပ်က ချိတ်ေတွကို တေတာက်ေတာက်နဲ့ ခွာ ေနတယ် ။ ေဌးစိုး ပုလင်းထိပ်က ချိတ်ကိုခွာေနတာလည်း ြမင်ေရာ ကျေနာ်က ကျန်တဲ့ အာမီ ရမ် တလံုးကို ချက်ချင်း ဆွဲထုတ်လာလိုက်တယ်။ ပုလင်းကို လက်မှာကိုင် ပုလင်းအဝကို ေအာက်ဖက် ေလးဆယ့်ငါး ဒီဂရီ ေလာက်လှည့်ထားြပီး ပုလင်းဖင်ကို ကျန်တဲ့ လက်တဖက် ကလက်ဖေနာင့် နဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်ချ ြပလိုက်တာ အာမီရမ် ပုလင်းဟာ ေဖာင်းကနဲ လည်း ပွင့်ထွက် သွားေရာ ေဌးစိုးေရာ ြမင့်စိုးပါ မျက်နှာမှာ ေသွးမရှိေတာ့ဘူး ။သူတို့ နှစ်ေယာက်လံုး ကျေနာ့် မျက်နှာကို ြပိုင်တူလှမ်းြကည့်လိုက်ြကတယ် ။သူတို့ြကည့်တဲ့ မျက်လံုးေတွထဲမှာ “ ကျေနာ် တို့ကို နားလည်ေပးပါဗျာ “ ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ေပါက်ေနေလရဲ့ ။ကျေနာ်လည်း မျက်လံုးနဲ့ြပန် ြကည့်ြပီး အေြဖေပးလိုက်ပါတယ် ။“ မင်းတို့ဖာသာ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ြက၊ ငါဟာ မင်းတို့ ထင်သလို အချဉ်မဟုတ်ဘူးလို့ “။
ေအးေလ။ အာမီရမ်ပုလင်းေတာင် မဖွင့်တတ်ပဲ ဘယ်လိုလုပ် ဗိုလ်ြဖစ်နိုင်ေတာ့မလဲဗျာ ။ အာမီရမ်ပုလင်းကို စစ်သားတိုင်းဖွင့်တတ်တယ်ဗျ။ ေရှ့တန်းစစ်ေြမြပင်မှာ အာမီရမ်ပုလင်း အဝကို ဓားေလးနဲ့ တေတာက်ေတာက်လုပ်ေနလို့ မရတာ ။အဲဒီေန့ကစြပီး သူတို့ကလည်း အပိုးကျိုးသွားေရာ ဆိုပါေတာ့ ။
………………………….
နဂါးနီစားေသာက်ဆိုင်ကို ကျေနာ်တို့ေရာက်ေတာ့ မနက်ကိုးနာရီ ေလာက်ပဲ ရှိအံုးမယ် ။ ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ဦးေကျာ်ြမင့်တဲ့ ။ သူက တရုပ် ။ ကျေနာ့်လိုပဲ အင်းစိန် ဂျီတီအိုင်ဆင်း ။ ကျေနာ်ေရာ ကျေနာ့်လုပ်ေဖာ်ကိုင်ဖက်ေတွပါ နဂါးနီမှာေသာက်ေနကျ ဆိုေတာ့ ဦးေကျာ်ြမင့်နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိေနတယ် ဆိုပါေတာ့ ။ေဌးစိုးတို့ညီအကိုက အြကံနဲ့ဆိုေတာ့ မှာလိုက်တဲ့ စားစရာေတွ စားပွဲ အြပည့် ပါပဲဗျာ ။ကျေနာ့်ကို ဘာအရက် ေသာက်မလဲေမးေတာ့ black label ချခိုင်းလိုက်တယ် ။ဖန်ခွက်ေတွထဲလည်း အရက်ငှဲ့ြပီးေရာ ေဌးစိုးက ကျေနာ့်ကို ဘယ် ေလာက်ခင်ေြကာင်း ၊ ကျေနာ်နဲ့သိကျွမ်းရတာ ဘယ်ေလာက်တန်ဖိုးရှိေြကာင်း ကျေနာ့် ကို ဘယ်ေလာက်အားကိုး ေြကာင်း စကားေတွ ေဖာင်ဖွဲ့ြပီး ေလျှာက်ေြပာေနေတာ့တာပဲဗျာ ။ ကျေနာ်ကေတာ့ ဘာမှ ခွန်းတုန့်မြပန်ပဲ မျက်နှာထားတည်တည်နဲ့ပဲ အသာြငိမ် ြပီးနား ေထာင်ေနလိုက်တယ် ။ြငိမ်ြပီးနားေထာင်ရံုေပါ့ဗျာ ။ သူတို့ ဂွင်ဆင်ြပီး ကျေနာ့်ကို တခုခု ဂျင်းထည့်ေတာ့မယ် ဆိုတာ ကျေနာ့် ရိပ်မိေနြပီပဲ ။
အဲဒီအချိန်မှာ ြဗုန်းဆို လက်ေပွ့ထီေရာင်းတဲ့ ထီေရာင်းသမားတေယာက် ဆိုင်ထဲကို ဝင်ချလာသဗျ ။ သူက တဆိုင်လံုးကို လှည့်အကဲခတ်လိုက်ြပီး ေဌးစိုးအနားကို ကပ်သွားတယ် ။ြပီးေတာ့ “ ဆရာ ၊ ထီထိုးပါအံုး ၊ ထီဖွင့်ေနြပီ “တဲ့ ။ေဌးစိုးဟာ စိန်ေကာင်းေကျာက်ေကာင်း ေရာင်းေနတဲ့ေနရာ ထီသည်လာရှုပ်ေနတယ် ထင်သွားဟန်တူပါရဲ့ ။ ထီသည်ကို လှည့်ေတာင် မြကည့်ပဲ လက်နဲ့ ေနာက်ြပန်တွန်းလိုက်သဗျ ။ေဌးစိုးက လက်ေနာက်ြပန်တွန်းလိုက်ေပမဲ့ ထီသည်က လက်မ ေလျာ့ဘူး။ ြမင့်စိုးေရှ့က စားပွဲေပါ်ကို ထီစာအုပ်ေတွ ထိုးတင်လိုက်ြပီး “ ထီက ဖွင့်ေနြပီ ဆရာ“ လို့ လုပ်ြပန်ေရာဗျာ ။ြမင့်စိုးဟာ ေဌးစိုးနဲ့စာရင် စိတ်ပိုဆတ်တယ်ဗျ ။ထီစာအုပ်ေတွကို လက်မှာ လံုးေချဆုပ်ကိုင်ြပီး ြပန်ေပးရင်းက ထီသည်ရဲ့ရင်ဘတ်ကို ေဆာင့်တွန်းလိ်ုက်တယ် ။ ရုတ်တရက် အတွန်းခံလိုက်ရေတာ့ ထီေရာင်းသမားဟာ ေနာက်ကို ေြခနှစ်လှမ်းေလာက်ဆုတ် သွား တယ် ။
ဒီေတာ့ ကျေနာ်လည်း ထီေရာင်းသမားကို ေသချာလှမ်းြကည့်လိုက်တယ် ။ ေအာ် ။ ဥပဓိရုပ်က ေတာ့ နံုရှာတယ်ဗျာ ။ဘာဘဲြဖစ်ြဖစ် ေဌးစိုးတို့ ညီအကိုလုပ်ပံုကို ကျေနာ်သေဘာမကျလှဘူး ။ မဝယ်ချင်ရင် ေအးေအးေဆးေဆးေြပာလည်း ရတာပဲ ။ကျေနာ်ထီေရာင်းသမားကို ေတာ်ေတာ် သနားသွားတယ်ဗျာ ။ဒါနဲ့ ကျေနာ်က ထီေရာင်းသမားကို “ ကဲ ၊ ဒီဖက်လာစမ်းပါဗျာ“ လို့ လည်း ေခါ်လိုက်ေရာ ထီသည်ဟာ မျက်နှာဇီးရွက်ေလာက်ပဲ ရှိေတာ့တယ် ။အမှန်က ကျေနာ် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ြဖစ်ေနတဲ့ ေန့မို့ ကျေနာ့်မျက်နှာထားတင်းေနတာကို သူလန့်ေနပံု ရပါ တယ် ။ဒါေြကာင့်လည်း ဆိုင်ထဲကို ဝင်လာကတည်းက ကျေနာ့်ဆီကို လာမေရာင်းပဲ ေဌးစိုးတို့ ညီအကို ကို သွားေရာင်းတယ် ထင်ပါရဲ့။ဒါကို ရိပ်မိတဲ့ ကျေနာ်က တင်းေနတဲ့ မျက်နှာထားကို အတတ်နိုင်ဆံုး ြပင်လိုက်ရင်း …
“ လာပါဗျာ ။ ခင်ဗျား ဒီေလာက်ေရာင်းချင်ေနရင် ကျေနာ် ဝယ်လိုက်ပါ့မယ်။ ဒါေပမဲ့ ကျေနာ် ထီထိုးတဲ့ အလုပ်ကို အယံုအြကည်မရှိဘူး ။ဝါသနာလည်း မပါဘူး။ အခု ဝယ်မှာကကိုယ့်ဆရာ ကို သနားလို့ ဝယ်မှာ“ လို့ေြပာလိုက်တယ် ။
ဒီမှာတင်သူက ကျေနာ့်အနားကို မရွံ့မရဲနဲ့ကပ်လာြပီး ထီစာအုပ်သံုးေလးအုပ်ကို ကျေနာ့်ေရှ့ က စားပွဲေပါ်ကိုလှမ်းတင်လိုက်တယ်။ကျေနာ်လည်း “ခင်ဗျား ထီလက်မှတ်ဖိုး ဘယ်ေလာက်တုန်း “ လို့ေမးလိုက်တယ် ။ထီေရာင်းသမားဟာ တုန်တုန်ရီရီေလသံနဲ့ ြပန်ေြဖရှာပါတယ် ။
“ တရာသံုးဆယ့်ငါးကျပ် ပါ ဆရာ“ တဲ့ ။
......................
(ဆက်လက် ေရးသားပါဦးမည်။)
ရုပ်ပံု ။ ။ ဂူဂဲလ်
.svg.png)
