မင်းဒင် ရဲ ့သက်ခိုင်

မင်းဒင် ရဲ ့သက်ခိုင်။(၁)

၁။ သက်ခိုင်ဟု ေခါ်သည် ။

အချိန်ကာလကား ၁၉၆၂ ခုနှစ် ဝန်းကျင် တဝိုက်ြဖစ်ေလ၏။ ကွမ်းြခံဘူတာ(ယခု ရန်ကုန် ဘူတာြကီး ) တွင် ေတာင်တွင်းြကီး ရထား ဆိုက်ချိန်ြဖစ်၍ ရထားဆင်း ခရီးသည် များ၊ ပျား ပန်းခတ် ရှုပ်ေထွးေနချိန်။အညာတဘက် ကိုေခါင်းတွင်ေပါင်း ထား ေသာ အသက်သံုးဆယ်အရွယ် အမျိုးသမီးသည် နှစ်နှစ်အရွယ်ခေလး တေယာက်ကို ခါးထက်ခွင် လျက် ။ လက်နှစ်ဖက်မှ အညာလုပ် ထန်းပလပ်ြခင်း ေတာင်းနှစ် ြခင်းကို ဆွဲလျက် ရထားေပါ်မှ ဆင်းလာေလ၏။၎င်းနှင့်အတူ အြခား ေလးနှစ် အရွယ် ေယာင်ေပစူးနှင့် ေယာကင်္ငျားကေလး တေယာက် သည် လည်း သူမ ေနာက်မှ ကပ်လျက် လိုက် ပါလာ၏ ။

အထွက်ေပါက် အနီးသို ့အေရာက်တွင် အဆိုပါ ကေလးငယ် သည် မလှမ်း မကမ်း မှ အြပာေရာင် ယူနီေဖာင်း ဝတ် တဦးကို ြမင်လိုက်သည့်အခါ ရုတ်တရက်ေြခလှမ်း တန် ့ သွားေလသည်။
ေရှ ့မှ သွားေနေသာ မိခင်၏ ေနာက်သို ့ဆက်မလိုက်ြဖစ်ေတာ့ေချ။ကေလးငယ်သည် မိခင်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်ေတာ့ ။ သူတြကိမ် တခါမှ မြမင်ဘူးသည် အထက်ေအာက် ဝတ်စံု အြပာနှင့်လူကို သာ ထူးဆန်းေြကာက်လန် ့စွာ တိုင်ကွယ် တခုမှေချာင်း ြကည့် ေနေလ ၏။
ဘူတာအြပင်ဘက်သို ့ေရာက်သွားေသာ မိခင်မှာ ရုတ်တရက်သတိရ၍ ေနာက်မှလိုက်လာေသာ သား ငယ်ကို လှည့်ြကည့်ရာ မေတွ ့ေတာ ့ သြဖင် ့ထိတ် ထိတ်ြပာြပာ ြဖစ်သွား ေလ သည်။ ဘူတာအတွင်း ဖက်သို ့ အူယားဖားယား ေြပး၍ ရှာရာ တိုင်တခုကို ကွယ်၍ ေငးေနေသာ ကေလးငယ်ကို ေတွ ့ ရသြဖင့် …

“ ဟဲ ့ဘာလို ့ဒီမှာ ရပ်ကျန်ခဲ ့တာလဲ သားရဲ ့“

ဟု စိုးရိမ်တြကီးေမးလိုက်၏။ကေလးငယ်သည် ဘာမှ ြပန်မေြဖပဲ ဝတ်စံုြပာနှင့်လူ ရှိရာသို ့သာ ေြကာက်ေြကာက်လန် ့လန် ့ နှင့် ခပ်ရွံ ့ရွံ ့ လက်ညှိုးထိုးလိုက် ေလသည်။ထိုအခါမှ မိခင်ြဖစ်သူလည်း သားငယ်၏ အြဖစ်ကို ရိပ်မိေလ၏။ ကေလးငယ်ကား ဝတ်စံု နှင့် လူကို ေြကာက်လန့်ေန သြဖင့် ေရှ ့မ တိုးရဲ ြခင်းြဖစ်သတည်း။

“ ေအာ် ဒီကေလးနဲ ့ ေတာ့ ခက်ေတာ့တာပဲ။ အဲဒါ ကူလီ ဟဲ ့သက်ခိုင်ရဲ ့“
…………………………………………..
၁၉၈၂ ခုနှစ် ရန်ကုန်ြမို ့။ လှိုင်ြမို ့နယ်။လှိုင်ြမစ်လမ်းမြကီး (၁၂)လမ်းနှင့် (၁၃)လမ်း ြကား ရှိ ေရွှလိပ် လက်ဖက်ရည် ဆိုင်သည် နံနက်ခင်း ထံုးစံအတိုင်း လူစည်ကားလျက် ရှိချိန်ြဖစ်၏။
စစ်တပ်မှ အြငိမ်းစားတပ်ြကပ်ြကီး လှေရွှသည် အြခားရပ်ကွက် ေကာင်စီလူြကီး နှစ်ေယာက်နှင့် အတူ ဝိုင်းဖွဲ ့လျက်ရှိရာသို ့ အသက်နှစ်ဆယ်ေကျာ် လူရွယ်တေယာက် ဝင်လာ ေလသည်။တပ်ြကပ်ြကီး ေဟာင်း လှေရွှကား အသက်ေလးဆယ်ခန် ့ရှိသည်။ ကိုယ်လံုးကိုယ်ထည် ြကံ ့ ခိုင်ြပီး ညတိုင်းမူးြပီး ကွန်မန်ဒို လှေရွှကွ ဟုေြကွးေြကာ်ကာ ဇနီးကို ရိုက်နှက်တတ်သူ အြဖစ် ရပ်ကွက်လံုးက ရွံ ေြကာက်ေြကာက် ရသူြဖစ်၏။
လူရွယ်သည် ကိုလှေရွှ ေဘးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ြပီး ….

“ ကိုလှေရွှ ။။ခင်ဗျားအမူးေြပြပီေနာ် “

ဟု ေြပာေြပာဆိုဆို အနီးရှိ မုန့်ဘီဒိုေပါ်မှ တေပခန် ့ရှိ ေပါင်မုန် ့လှီးဒါး ကို ဇတ် ကနဲ ဆွဲယူ၍ ကိုလှေရွှ ေရှ ့ စားပွဲေပါ် ပစ်တင်ကာ …….

“ ေရာ့ ။ ကိုလှေရွှ ၊ ခင်ဗျား ကျုပ်ကိုထိုး ၊ခင်ဗျား ကွန်မန်ဒို ဆို ေတာ့ လူေတွ သတ်ဘူး မှာေပါ့။ ထိုး ေလ။ ဘာြကည့်ေနတာလဲ ။ ညက ခင်ဗျား ကျုပ်ကိုေစာ်ကားတုန်းကလို ၊ သတ္တိမျိုးနဲ ့ ထိုး လိုက်ေလ “

တပ်ြကပ်ြကီး လှေရွှသည် တုပ်တုပ်မျှ မလှုပ် ။ လူရွယ်သည် စိတ်မထိန်းေတာ့ ဟန် ေပါက်လာသည် ။

“ ခင်ဗျား မထိုးရင် ကျုပ်ထိုးမှာေနာ်။ ထိုးေလ။ ထိုးလိုက်ေလ၊ ကဲဗျာ။ ခင်ဗျား မထိုးရဲရင် ကျုပ်ထိုးတယ် “

ေကာင်စီ လူြကီးနှစ်ေယာက်မှာ ေြကာက်လန့်တြကား လှမ်းေအာ်တားလိုက်ြက၏ ။

” ေဟ့ေကာင် သက်ခိုင်၊ မင်းလွန်မယ်ေနာ်”
…………………………………….
၁၉၈၄ ခုနှစ်။လှိုင်ြမို့နယ် အေြခခံပညာ မူလတန်းေကျာင်းအမှတ်(၁၆) နှင့်ကပ်လျက် ငါးေမွး ကန်ြကီး တစ်ခု ၏ ကန်ေဘာင်ရိုး ေပါ်မှ အရွက်ဖားဖား ငှက်ေပျာပင်များ ေအာက်တွင် ြဖစ်သည်။ အချိန်ကား ညကိုးနာရီခန့် ။နွယ် သည် ဘာတခွန်းမှ မေြပာပဲ နှုတ်ဆိတ်ေန ေလသည်။လူရွယ်သည် စိတ်ရှည်ပံု မရေတာ ့။

“ ေြပာပါအံုး နွယ် ရယ်။ ကိုယ်ေမတ္တာ ရှိတာ နွယ် တကယ် မယံုဘူးလား“

နွယ်သည် တုတ်တုတ် မျှ မလှုပ်ြပန်။

“ ကဲ နွယ် ဒီေလာက်ေတာင် မယံုရင် ြကည့် “

လူရွယ်သည် အသင့်ပါလာေသှာ ဓား ေြမှာင် တေချာင်းကို ဆွဲထုတ်ကာ ညာ လက်ေမာင်း လက်ဖျံေပါ်သို ့ ထိုးစိုက်ချလိုက်ေလ သည် ။ လက်ဖျံမှ ေသွးတို ့ ြဖာကနဲ ပန်းထွက်လာေလ၏။

“ အို … ဒုက္ခပါပဲ၊ ကိုသက်ခိုင် ရယ် ဘာေတွ ေလျာက်လုပ် ေနတာလဲ “

……………………………………
၁၉၈၈ ခုနှစ် ။စက်တင်ဘာလ (၁၉) ရက်။
လမ်းမေတာ်ြမို ့နယ်။ ဦးေနာ ဇရပ်ေဘးကပ်လျက်က မူလတန်းေကျာင်းတွင် ြမန်မာ နိုင်ငံ လံုး ဆိုင်ရာ ဂျီတီအိုင် ေကျာင်းသား များ သမဂ္ဂ ရံုးစိုက်ထားသည်။ သမဂ္ဂ ဥက္ကဌ ကား အမ်အီးဘွဲ့ရ ြမြကီးြဖစ်၍ အတွင်းေရးမှူးမှာ ေအာင်ေကျာ်ေဇာ ြဖစ်၏။ မေန ့ ညေန ေလးနာရီက စစ်တပ်မှ အာဏာသိမ်းခဲ့ြပီ။ သို ့ေသာ် ေကျာင်းသားအများ စုမှာ ပံုမှန်အတိုင်းပင် ထိုေန ့နံနက် က လည်း လူစုမိသည်။ ြမို ့ထဲဖက်သို ့ တန်းစီချီ တက်ရန် ငါး ေယာက်တတွဲ တန်းစီ ေနြကသည်။ ငါးရာခန် ့ရှိမည့် ေကျာင်းသား တန်း ြကီး ထွက်ေတာ့မည့် ဆဲဆဲ …

“ ေဟ ့ .. ေနြကဦး ကွ။ ဘယ်မလဲ ။ ြမြကီးနဲ ့ေအာင်ေကျာ်ေဇာ“

တစံုတဦးက ေမးလိုက်ရာ တန်းစီထားေသာ လူအုပ်ထဲမှ အသံတချို့ ထွက်လာသည်။

“သူတို ့ စခန်းလံုြခံုေရး အတွက် ကျန်ခဲ့မယ် တဲ့“

“ဘာလဲကွာ။။ သူ ့အေမ ့လင်ေတွက အာဏာသိမ်းြပီး မဲမဲြမင် စွတ်ပစ်ဘို့ အသင့်ေနရာ ယူြပီးေနြကြပီ ၊ ဘာ စခန်းလံုြခံုေရးမှ မလိုဘူး။ ြမြကီး။ ေအာင်ေကျာ်ေဇာ ။ ထွက်ခဲ့ကွာ။ ေရှ ့ ဆံုးအတန်းမှာ ငါ မင်းတို ့အတူ ေနရာယူမယ်။ ထွက်ဆိုထွက် ကွာ “

တန်းစီထားေသာ ေကျာင်းသားထုထံမှ အသံများ ဆူညံစွာ ထွက်ေပါ်လာသည်။

“ ေဟး .. သက်ခိုင် ေြပာတာမှန်တယ်။ သက်ခိ်ုင် ကွ။ သက်ခိုင်“

………………………………………
၁၉၈၉ ခုနှစ် မတ်လ။
မဂင်္ငလာဒံု တပ်မေတာ် ေထာက်လှမ်းေရး အကူတပ်ဝင်း။ တပ်မှူးရံုးခန်း။
ေထာက်လှမ်းေရးတပ်မှူး ြဖစ်သူ ဗိုလ်မှူး သန်းထွန်း(ယခုေထာက်လှမ်းေရး မှ အရာကျကာ ထိန်းသိမ်းခံေနရသူ ဗိုလ်မှူးချုပ် ေဟာင်း) သည် အင်ဒိုနီးရှားပါတိတ် ဟာေဝယံ ရှပ်အကင်္ငျီ နှင့် ။စာရွက် ပံုြကီး ေရှ ့မှာ အလုပ်ရှုပ်ေနသည်။စစ်ေဆးေရး အရာရှိ တေယာက် က ဦးေခါင်းကို နက်ြပာေရာင် စွပ်ထားေသာ လူတဦးကိုတပ်မှူး ေရှ ့သို ့ေခါ်လာသည်။တပ်မှူးက ……

“ သူ ့ကို ေခါင်းစွပ် ြဖုတ်ေပးလိုက်ပါကွာ “

ဟု အမိန် ့ေပးသြဖင် ့ေခါင်းစွပ်ကို ြဖုတ်လိုက်ရာ ရုပ်ရည် သန် ့ြပန် ့ေသာ အသက်သံုး ဆယ် ဝန်းကျင် လူရွယ် တေယာက်ြဖစ် ေနသည်။တပ်မှူးက ……

“ ထိုင်ဗျာ“

ဟု ဆိုသြဖင် ့အဆိုပါ လူရွယ်က အနီးမှ ကုလားထိုင်တွင် ခပ်မတ်မတ် ဝင်ထိုင် လိုက်သည်။

“ အားလံုးက အမှန်အတိုင်း အစစ်ခံြပီးြပီ။ ခင်ဗျားတေယာက်တည်း ပဲ ထွက်ချက်လွဲေန တယ်။ အမှန်အတိုင်း ေအးေအးေဆး ေဆး အစစ်ခံ ရင်ေကာင်းမယ် ဗျာ။ ခင်ဗျား သိထား ပါ။ကျုပ်တို ့ ဟာ ဦးေနဝင်း အတွက်လုပ်ေနတာ လည်းမဟုတ်ဘူး။ဗိုလ်မှူး ြကီး ခင်ညွန် ့ အတွက်လည်း လုပ်ေနတာ မဟုတ်ဘူး။ ေရွးေကာက်ပွဲ ြပီး ရင် ကျေနာ့်တို ့လုပ်ေနတာ ေတွ အားလံုးရှင်းသွားမယ် “
ဟု ေြပာလိုက်ရာ။ ေရှ ့မှ လူရွယ်က ချက်ချင်းပင် ….

အခု ကျေနာ် လုပ်ခဲ ့တဲ ့ အလုပ်အားလံုးထဲမှာ လည်း ကျေနာ် ့ကိုယ်ကျိုး တေရွးသားမှ မပါဘူး။ ကျေနာ်သိသမျှ အစစ်ခံခဲ ့ြပီးြပီ။ ကျေနာ့်ထက် ငယ်ရွယ်သူေတွ ဒုက္ခေရာက် ေအာင်ေတာ ့ကျေနာ် မေြပာနိုင်ဘူး။ ဒါကို ဗိုလ်မှူးနားလည်ပါ “
ဟု ခွန်းတံု ့ြပန်ရာ တပ်မှူးက ..

“ ခင်ဗျား ။။ေတာ်ေတာ် ေခါင်းမာပါလား ကိုသက်ခိုင် “

………………………………………

၁၉၉၅ ခုနှစ်။ ကန်ေတာ်မဂင်္ငလာ ဥယျာဉ် စားေသာက်ဆိုင်သီးသန် ့ခန်းထဲက စားပွဲမှာ လူနှစ်ဆယ်ခန် ့ဝိုင်းဖွဲ ့ေနြက သည်။ အစား အေသာက်မျိုးစံု မှာယူြပီး ချိန် တွင် စားပွဲ ထိပ်မှ ပုဂ္ဂိုလ်က သူ ့နှင့် ကပ်လျက် ထိုင်ေန ေသာ ဦးအိုက်ထွန်း ဘက်သို ့ လှည့် ကာ …….

“ ကဲ ကိုအိုက်ထွန်း ။ ဒါက ခင်ဗျားအတွက် ကျေနာ့်ရဲ ့နှစ်သစ်ကူးလက်ေဆာင် ။ ခင်ဗျား ရံုး အဖွဲ ့ေတွ အတွက်လည်း သီးသန် ့ လုပ်ထားတယ်။ လိုတာရှိလည်း ေြပာ။အားမနာနဲ ့ “

ဟု ဆိုလိုက်ရာ ။ ဦးအိုက်ထွန်း က …..

“ ြပည့်စံုပါတယ် ဗျာ။ ေကျးဇူးတင်တယ် ၊ဒါနဲ ့ခင်ဗျား ရံုးမှာလည်း စည်စည်ကားကား ေလးြဖစ်ေအာင် အမျိုးသမီး ဝန်ထမ်း ေလး ဘာေလး ခန် ့ပါအံုး ၊ ကိုသက်ခိုင်“

………………………………
၁၉၉၉ ခုနှစ်။
ရန်ကုန်ြမို ့၊ ေဇာ်ဂျီလမ်း ြခံ နံပါတ်(၈)၊ ည ၇း၀၀ေကျာ်ခန် ့။
ဧည့်ခန်းအတွင်းတွင်ဝန်ြကီး ။ ဒုတိယ ဗိုလ်ချုပ်ြကီး ကား ရှူးရှူးရှားရှား ေဒါသအိုး ေပါက်ကွဲ လျက်ရှိ၏။

“ေဟ့ေကာင် ေကျာ်ေဇာ ။ ငါ့ေသနတ်ေပးစမ်းကွာ။ ဒီေကာင့်ကို ပစ်သတ်ပစ်မှ ေအးမယ်“

သူ ့ေရှ ့မှာ ရပ်ေနေသာ လူလတ််ပိုင်း ပုဂ္ဂိုလ်ကား မတ်တတ်ရပ်လျက် …..

“ ဗိုလ်ချုပ်ြကီး ပစ်သတ်လဲ ကျေနာ်ရှင်းြပစရာ ရှိတာ ရှင်းရမှာပဲ။ ပစ်တာ မပစ်တာ ကျေနာ့် အလုပ်မဟုတ်ဘူး“

“ ေဟ့ေကာင် ေကျာ်ေဇာ ။ ေသနတ်ေပးစမ်းဆိုကွာ “

မတ်တတ်ရပ်လျက် အေနအထားြဖင့် အြကိမ်းခံေနရေသာ လူလတ်ပိုင်း ပုဂ္ဂိုလ်သည် အေလျာ့ေပးမည့်ဟန် မရှိေချ ။သူက ..

“ ဗိုလ်ချုပ်ြကီး မပစ်ခင် အကုန်ရှုပ်ကုန်မယ်ေနာ် “

ဟု ဆိုလိုက်ရာ လက်သမားကိရိယာ ရဲဒင်းတူ ကိုယ်စီနှင် ့ မတ်တတ်ေနေသာ သူ့ အလုပ်သမားေနာက်ပါ တို ့လည်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ြဖစ်လာြက၏ ။
ကိုယ်ေရးအရာရှိ ဗိုလ်ြကီးေကျာ်ေဇာကား ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ငိုင်ေနရာ။ အေပါ်ထပ် ေလှခါး မှဆင်းလာေသာ ဝန်ြကီး ကေတာ် ေဒါ်တင်တင်ေအး၏ အသံထွက်ေပါ်လာြပီး အေြခအေနအရပ်ရပ်ကို ေကာင်းစွာ ထိန်းသိမ်းလိုက်သည် ။

“ ကဲ .. အဘြကီးရယ် ။ စိတ်ကို ေလျာ ့လိုက်ပါ ၊ကိုသက်ခိုင် ၊ ြပန်လိုက်ပါရှင် ၊
သူစိတ်ေြပမှ အကျိုးအေြကာင်း မမ ပဲ ရှင်းြပလိုက်ပါ့မယ်၊ ကိုသက်ခိုင် ြပန်လိုက်ပါေနာ်“

………………………………
၂၀၀၀ ခုနှစ်။ ရန်ကုန်ြမို ့။ အင်းယားလမ်း၊ စားေသာက်ဆိုင်တစ်ခု၏အထူးအတွင်းခန်း။
ေမာင်ဝိတ်အင် ဖင်မလီ ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် ေမာင်ဝိတ်ကား ေလေအးခန်းထဲတွင် ေဇာေချွး ြပန်ေနေလ၏။ သူ့အသက်သည် သံုးဆယ် မေကျာ်ေသးေသာ်လည်းေသာကဖိစီးေနမှု ေြကာင့် မျက်နှာမှာ အရွယ်ထက် ပိုမို ရင့်ေရာ်ေနသည်။ သူအလွန် အမင်း စိတ်လှုပ်ရှား ေနဟန်ရှိ၏ ်။
သူ ့ေရှ ့တွင်ထိုင်ေနေသာ ပုဂ္ဂိုလ်အား စာရွက်တရွက်ထိုးေပးကာ …………

“ ေသချာ ဖတ်ြကည့်ပါအံုး ဗျာ။ ကျေနာ်ေတာ့ ေတာ်ေတာ် အြကပ်ရိုက်ေနြပီ။ ကျေနာ် ဒီကိစ္စကို ေအာင်မင်း ကိုေတာင် အသိ မေပးဘူး ဗျာ။ ကျေနာ်ေတာ ့ေခါင်းမီးေတာက် ေနြပီ။ ခင်ဗျားသိတဲ ့အတိုင်း ကျေနာ်ကလည်း မဂင်္ငလာေဆာင်မဲ ့ဆဲဆဲ ဗျာ။ ဒီကိစ္စက ကျေနာ် ့ လူ ရင်းက ကျေနာ့်ကို ြပန်ချတာဗျ “

စာမှာ နာမည်ြကီး ေရှ ့ေန တဦးမှ ဆင့်ဆိုလိုက်ေသာ နို ့တစ်စာြဖစ်၏။ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်
နို ့တစ်စာကို ဖတ်ြပီး သည့်အခါ ခပ်ေအးေအး ေလသံြဖင့် ………

“ ကိုေမာင်ဝိတ်။။ ခင်ဗျား စိတ််ေအးေအးထားလိ်ုက်ပါ၊ ဒီကိစ္စ ဟာ လွယ်တဲ ့ကိစ္စေတာ ့ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကျေနာ် ရှင်းနိုင်ပါ လိမ့်မယ် ၊ ကျုပ်ကလည်း ဒါမျိုးမှ လုပ်ချင်ေနတာ။ ခင်ဗျားကိစ္စကို နားေအးြပီလို ့သာမှတ်လိုက်ပါေတာ့ ၊ မေတာ်တဆ ေြခလွန်လက်လွန် ြဖစ်ရင်လည်း ခင်ဗျားတာဝန် သာ ေကျပါေစ။ လူေတာ ့ ေသစရာ မလိုေလာက်ပါဘူး။ ေသွးထွက် သံယို ေတာ ့ရှိေကာင်းရှိမယ် “
ဟုဆိုလိုက်ရာ ေမာင်ဝိတ်သည် အတန်ငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားဟန်ြဖင့် ..

“ ေအးဗျာ၊ ြကံစမ်းဖန်စမ်းပါအံုး၊ ကိုသက်ခိုင် ၊ဒီကိစ္စက ခင်ဗျားပဲတတ်နိုင်မဲ့ သူရှိေတာ့ တယ်၊ ဘယ်သူမှလည်း ဖွင့်တိုင်ပင်လို့ မရတဲ့ ကိစ္စ၊ ကျေနာ် ခင်ဗျားကို ယံုပါတယ် ကိုသက်ခိုင်“
…………………………..
၂၀၀၂ ခုနှစ်၊ ရန်ကုန်ြမို့ လမ်းမေတာ်ြမို့နယ် ဘုန်းြကီးလမ်း ရှိ ေခတ်မီ အေဆာက် အဦးတစ်ခု၏ ဒုတိယထပ်တွင်ဖွင့်လှစ် ထားေသာ ထေရးဒင်း ကုမ္ပဏီ၏ အတွင်းခန်း စားပွဲေပါ်တွင် လူတစ်ေယာက် စားပွဲေပါ်တွင် လက်တင်ကာ အိပ်ေပျာ်လျက်ရှိစဉ် ဖုန်းသံြမည်လာသည်။ အချိန်ကားနံနက်ငါးနာခွဲ ခန့်။အိပ်ေပျာ်ေနသူသည် ရုတ်တရက် အိပ်မှုန်စံုမွှားြဖင့် ဖုန်းခွက်ကို ကိုင် လိုက်သည်။

“ ဟုတ်ကဲ့ ၊ သက်ခိုင်ပါ “

“ ေဟ့ေကာင် ၊ မင်း အခု ၊ ဘယ်ေရာက်ေနသလဲ “

အေရးအခင်းကာလက တိုက်ပွဲဝင်ေရှ့ေနများအသင်း ၏ အတွင်းေရးမှူးေဟာင်း ဦးေဇာ်မျိုးဝင်း၏ အသံြဖစ်သည်။ သူကား သရက်အကျဉ်းေထာင်မှ နှစ်ေစ့၍ ြပန်လွတ်လာသည် မှာ မြကာေသး ။ ဖုန်းကိုင်သူက စိတ်မရှည်သည့် အသံြဖင့် ..

“ ေစာေစာစီးစီးဗျာ၊ ညက ကျေနာ်အိမ်ြပန်မအိပ်ဘူး ၊ မူးေနလို့ ၊ အခုဘုန်းြကီးလမ်း ရံုးခန်းမှာပဲ အိပ်တယ် ”

“ ဒါဆိုေသချာြပီ၊ ထိပ်ထိပ်ြကဲ ကို မင်းြဖိုလိုက်ြပီေပါ့ ၊ လူမိုက် စိုးြမတ်ကို မင်းရှင်း လိုက်ြပီေပါ့ ၊ မင်းေတာ်ေတာ် လက်ယဉ် ပါလား ၊ သက်ခိုင် “

“ ခင်ဗျား ဘာေတွ ေလျှာက်ေြပာေနတာလဲ ဗျာ၊ ကျုပ်ဘာမှ မသိေသးဘူး“

“ မင်းကသာ ဘာမှ မသိဘူးေြပာေန၊ စိုးြမတ်က မင်းရံုးခန်းနားမှာေသေနြပီ “

“ ဟုတ်ရဲ့လား ၊ ဦးေဇာ်ရာ ”

“ ေတာ်ပါ သက်ခိုင်ရာ ၊ မင်းရဲ့ ဒါမျိုး အချိုးေတွ ရိုးေနပါြပီ “

“ မဟုတ်ပါဘူး ဆိုေနမှဗျာ“
……………………………..

ထိုသို ့ေသာ ဤသို ့ေသာ လူစား ကိုသက်ခိုင်ကို ကျေနာ် သည် ေအာက်ပါအတိုင်း ေတွ ့ ြကံုခဲ့ ဆံုခဲ့ ရပါသည်။

…………………………..
(ဆက်လက် ေဖာ်ြပပါဦးမည်။)

ရုပ်ပံု ဂူဂဲလ်။