မင်းဒင် ရဲ ့ သက်ခိုင်

၃၇။ ကိုဘိုေကရယ် ၊ ေဒါင်းလန်းြကီးရဲ့ အလယ် ။

ယေန ့ကား အကျဉ်းသား ရဲဘက်တို ့အတွက် ဗိုက်ေခွးနမ်းမည့် ေန ့ြဖစ်သည်။ စခန်းခွဲနှင့် နှစ်မိုင်ခန် ့ေဝးေသာ မူဆလင် ငါးေမွး ကန်မှ ဘက္ကရီးအစ်ေန ့ ြဖစ်၍ အမဲသားဟင်းများ လာေရာက်ေပးပို့ လှူဒါန်းထားြခင်းေြကာင့် ြဖစ်သည််။ တဆယ်သားခန် ့ ရှိေသာ အတံုးများကို ဆီြပန်ေနေအာင် ချက်ထားြပီး ဘာလီပံုး များြဖင့်ထည့်၍ လာပို့ ြခင်းြဖစ်သည်။ အလှူရှင်က ေထာင်ဝန် ထမ်းများ မှတဆင် ့ မလှူလိုဘဲ တိုက်ရိုက်လှူဒါန်းရန် ေတာင်းဆိုခဲ့သည် ဆို၏။သို ့ ေသာ်ထို ေန ့က စခန်းခွဲမှာ ချက်သည့်ထမင်း က အဆင်မေြပြပန်။ ဆန်ြပဿနာ မဟုတ်။ ထင်းြပဿနာ ြဖစ်သည်။

………………………….
ရဲဘက်များအတွက် ဆန်မှာ နီေြကာင်ြကား ြဖစ်သည်။ ထိုဆန်ကို ဉာဏ်ေချာင်းနှင့် ေကာက် ရိုး မီးတို ့ြဖင့်ချက်သည်။ ဉာဏ်ေချာင်း ဆိုသည်မှာ ဉာဏ်ပင် ကိုင်းေချာက်များ ြဖစ်၏။ ဉာဏ် ပင် ဟူသည်ကား …
ရိုးတေလျှာက်ြဖိုး ေမာက်ပါတဲ ့ လယ်ပဒူ ၊
အရွက်ချွန်း ကန်ဇွန်း ပုဇွန်စာနှင် ့
လွန်တရာ ကညှို ့ ေပါတယ် ၊
ေတာြဖစ်လို ့ထူ။
ေရွှကနေဖာ့ ြကာရိုးြဖူ ၊
ချိုးယူလို ့မ ကုန်ခမ်း၊
ပတ္တြမားေရာင် ဖားကေပါင်သံလွင်လွင် နှင် ့
ေရွှဉာဏ်ပင် ရှုပ်မရှင်းတယ် ကွင်း ြပည့်ခမန်း“ ဟူေသာ စာချိုး ထဲမှ ဉာဏ်ပင်တည်း။စခန်း ပတ်ဝန်းကျင် တခွင်တြပင်လံုးမှာ ဉာဏ်ပင်များ နှင့်ပင် ကွင်းြပည့်ခမန်း ြဖစ်သည်မှာ အမှန် ။ သို ့ေသာ် ချိုးယူလွန်း၍ မခံနိုင်။ ဉာဏ်ပင်ေတာမှာ စခန်းနှင် ့တြဖည်းြဖည်း ေဝးေဝးသွားြပီ။ ဖို ြကီးအတွက် အဓိကေလာင်စာမှာ ဉာဏ်ေချာင်း ြဖစ်၍ ဒုတိယ မှာေကာက်ရိုး ။ဘုတ်ဆင်းေသာ ရဲဘက်များက အြပန်ခရီးတွင် ဉာဏ်ေချာင်းစည်းများကို တနိုင်တပိုင် သယ် လာရသည်။ ြပီးေနာက် ဖိုြကီးေဘးမှာ သိုေလှာင်ထားသည်။ စပါးရိတ်ြပီးချိန်များတွင်မူ ေကာက်ရိုးကို သံုးသည်။ သို ့ေသာ် ေကာက်ရိုးေကာ၊ ဉာဏ်ေချာင်းပါ ြပတ်ထွက်ကုန် သည် ့ အခါများရှိ၏။ ဉာဏ်ပင်ေတာြပုန်းသွားြခင်းေြကာင့်မဟုတ်။ ဉာဏ်ေချာင်းအေြခာက် ရနိုင် ေလာက်ေအာင် အလျဉ်မမီြခင်းပင်။ မိုးဆက်တိုက် ရွာသည့် ရက်များတွင် ေလှာင်ထားသည် ့ လက်ကျန် ြပတ်သွားတတ်သည်။
…………………………..
ဉာဏ်ေချာင်း၊ေကာက်ရိုးတို ့ြဖင် ့ချက်ေသာ ဆန်ေရာင်စံုကား ဘယ်ေသာအခါမှ နပ်သည် ဟူ၍ မရှိ။ ယေန ့လည်း ဉာဏ်ေချာင်းေြခာက်ြပတ်၊ ေကာက်ရိုးြပတ်ကာ ဉာဏ်ေချာင်း အစိုများြဖင် ့ မီးထိုး ေနရသည့် အတွက် အမဲသားဟင်း ေဝြပီး့ချိန်တွင် ဖိုြကီးထမင်းက အဆင်သင့် မြဖစ်။ ကိုသက်ခိုင် က ကျေနာ့်ကို ဖိုြကီးဖက် လိုက်ခဲ့ ရန်ေခါ်သြဖင် ့ကျေနာ်ထလိုက်သွား သည်။။
အိတ်ေဆာင်နှင် ့ ေပတရာေကျာ်ခန် ့သာေဝးေသာ ဖိုြကီးကား သက်ကယ်မိုး ၊ ေြမစိုက်ဝါးထရံ ကာ ြဖစ်၏။ ဖိုြကီးတခုလံုး မီးခိုးလံုးေတွေအာက်တွင် ေပျာက်ေနသည်။ ကိုသက်ခိုင်က ဖိုြကီး တာဝန်ခံကို လှမ်းေအာ်ေခါ်သည်။
“ ေဟ့ … ကိုေအာင်ြကည် ၊မီးခိုးေတွအူလှချည် ့လားဗျာ၊ ကိုယ်ေပျာက်ေအာင် ဖိုထိုးေနတာ လားဗျ“
ဟုအသံေပးလိုက်ရာ ကိုေအာင်ြကည် မျက်ရည်တရွှဲရွှဲ နှင့်တံေထာင်ဆစ်နှင့် မျက်လံုးကို ပွတ်ကာ ထွက်လာသည်။
“လက်မထပ်ရေသးတဲ့ မယားငယ်ေလး လင်ငယ်ေနာက် လိုက်သွားလို့ ဆရာသက်ေရ“
ထံုးစံအတိုင်း ကိုေအာင်ြကည်က အရွှန်းေလးနှင့် တုန့်ြပန်သည်။သူက ဆက်၍ ..
“ဟာ .. ေတာ်ေတာ် ဒုက္ခေပးတဲ ့ ဉာဏ်ကိုင်းေတွ ဗျာ။ အစိုေတွချည်းပဲ အရွက်ေတွ ပါပါေန ေတာ ့ပိုဆိုးေနတယ်။ ဘိုးေတာ် ကိုြကည့် ထိန်း ပါအံုးဆရာ။ ေနာက်တနာရီေလာက်ဆို ရပါြပီ ဆရာ“
အမှန်က ထမင်းေဝချိန်အလွန်ေနာက်ကျေန၍ စခန်းတာဝန်ခံ လာြကိမ်းမှာကို ေြကာက်ေန ြခင်းြဖစ်သည်။ ကိုသက်ခိုင်က ..
“ကိုေအာင်ြကည်ရာ၊ ဒီ လိုမှန်း သိရင် ဒီေန အတွက်ထမင်းပါ ကျေနာ် အလှူခံလိုက်ပါရဲ ့။ ကျေနာ်က မာတဂင်္င ေမှာ်ေအာင်ထားေတာ ့ လွယ်ပါတယ်။ အခု အေဆာင်ေပါ်က ေမာင်ေတွ ဟင်းတံုးေတွချည်း ဖဲ ့ဖဲ ့ စားကုန်ြကြပီ။ နဂိုကမှ ခင်ဗျား တို ့ ဆန်က တက္ကနီကာလာဗျာ။ အခုဉာဏ်ေချာင်း အစိုနဲ ့ ဆိုရင် စားလို ့မှ ရပါေတာ ့မလား ဗျ“
ဟုေမးရာ ကိုေအာင်ြကည်က ရီကျဲကျဲ နှင် ့ …
“ဘာလဲ ဆရာက ရဲဘက်ေတွကို ေပါ်ဆန်းေမွှးေကျွးြပီး ေဆးရံုအကုန်တင် ရေအာင်လုပ်မလို ့ လား“
ြပန်ေမးသည်။ကိုသက်ခိုင် က အူေြကာင်ေြကာင် ဟန်ြဖင့် …
ဘာ ဆိုင်လို ့လည်း ဗျာ။။ ေပါ်ဆန်းေမွှး ေကျွးတာနဲ ့ေဆးရံုတက်တာ။။
“ဆရာ က မသိေသးပဲကိုး ဆရာရဲ ့၊ ေချးစားေနကျ ေခွးက ထမင်းြဖူေကျွးရင် ဝမ်းပျက် တယ် ဆရာရဲ ့“
ဟု ဆိုလိုက်သြဖင် ့ကိုသက်ခိုင် မျက်နှာ တချက်တည်သွားသည်။။
“ကိုေအာင်ြကည် .. ခင်ဗျား စကားက ြကမ်းလှချည်လား၊ ရဲဘက်လည်း လူပါပဲ ဗျ“
ေအာ် ၊ တကယ်ဆရာရဲ ့၊ ဒီစခန်းက ရဲဘက်ေတွကို ေရာင်စံုဆန်ေကျွးေနရာကေန၊ထမင်းြဖူနဲ ့ ခရမ်းသီးဟင်း ေကျွးမိလို ့ ေတာ်ေတာ်များများ ေဆးရံုတင်လိုက်ရဘူးတယ်“
“ရှင်းစမ်းပါအံုး ဗျာ“
“လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်က ဆရာမေရာက်ေသးဘူး၊ ပင်မစခန်း နဲ ့ငါးေမွးကန်ေတွကို သွားတဲ ့လမ်းက ေတာ်ေတာ် ဆိုေနတာနဲ ့ ေထာင်ပိုင်ြကီးနဲ ့ ငါးေမွးကန်ပိုင်ရှင်ေတွ ညှိုြပီး အဲဒီလမ်းကို အြမန် ြပင်ဘို ့လုပ်ြကတယ်။ အဲဒီလမ်းက ကျေနာ်တို ့စခန်းခွဲနဲ ့နီးေနေတာ ့ဒီက ရဲဘက်ေတွပဲ တာဝန်ကျတယ်ေလ။ မနက်မိုးလင်း ေြခာက်နာရီေလာက်ကစြပီး သစ်ငုတ်ေဖာ်၊ ေြမေတွ တူး တင် လူအင်အား တရာ့ ငါးဆယ်ေလာက်နဲ ့ခပ်ြပင်းြပင်းေမာင်းလိုက်တာ ညေနငါးနာရီ ေလာက်ကျေတာ ့ လမ်းြကီးကို ေြဖာင့်ြပီး ရှင်းေနေတာ ့တာပဲဗျာ၊ေဘးက ငါးကန်ပိုင်ရှင် ေတွက ေကျးဇူးတင်လွန်းလို ့ ဆိုြပီး ထမင်းြဖူနဲ ့ ခရမ်းသီးနှပ်ေတွ ချက်ေကျွးပါေလ ေရာ ၊ ရဲဘက်ေတွလည်း ေမာေမာ ဆာဆာနဲ ့ထမင်းြဖူ မစားရတာ ြကာြပီ ဆိုေတာ ့ အသာကုန် ကျိတ်လိုက်ြကတာ အဲဒီညမှာပဲ ရဲဘက်ငါးဆယ်ေလာက် ဝမ်းပျက်ြပီး ေဆးရံုတင်လိုက်ရေတာ ့ တာပဲ ဆရာေရ ့။ ဆရာဝန်ေပးတဲ့ မှတ်ချက်က စားေနကျ အစာမဟုတ်ပဲ အစာသစ်ကို အများ ြကီး စားလိုက်လို့ဆိုလား “
“ဟ .. မှတ်သားစရာပါလားဗျာ“
ကိုသက်ခိုင် တအံ့တဩေြပာလိုက်ရာ ကိုေအာင်ြကည်က ဆက်ြပန်သည်။။
“ဒါတင်ဘယ်က မလဲ ဆရာ။ ဒီရဲဘက် မှာက အစားအေသာက် ချို ့တဲ ့လွန်းလို ့ ရရာ ရှာစားေနြကတာ ဗျ။ ေြမွေတွေတာင် ရဲဘက်အသံြကားရင် ေြပးတာ ဆရာ။ ရဲဘက်ေတွက ေြမွေဟ့လို့ အသံြကားရင် ေြကာက်ဘို့ေနေနသာသာ ၊ ရေအာင်ဖမ်းဘို့ ေြမွေနာက် ေလျှာက်လိုက်ေနတာ ။ ေြမွတေကာင်ရရင် ဟင်းတခွက်ပဲေလ။။ ေနာက် ြမက်အနုေလး ေတွကိုလည်း စားတဲ ့လူေတွေတာင် ရှိေသး ဗျာ။ ေဘးြကယ်ြကီးတို ့ မိသားစု က လည်း လယ်ထဲမှာ ြကွက်တွင်း ေလျာက်တူးေနတာ “
ကိုသက်ခိုင် က စကားြဖတ်လိုက်သည်။
“ခင်ဗျား ဗျာ၊ ြကွက်ေကျာ်တို ့ြကွက်ကင်တို ့ စားတာ ဘာဆန်းလို ့ လဲ“ ဆိုလိုက်သည်။
“မဟုတ်ဘူး ဆရာရဲ ့၊ ြကွက်ေပါက်စ ၊ ြကွက်ဖေလာင်းေလးေတွ ေလျှာက်တူးြပီး ဆီပူလှိမ် ့ြပီး စားတာကို ေြပာတာ။ တချို ့ဆို ြကွက်ဖေလာင်း ြကွက်ေပါက်စေလးေတွကို ဒီအတိုင်း ပါးစပ်ထဲ ထည့်ြပီး မျိုချပစ်တာ“
ကိုသက်ခိုင် ပုခံုးပါတွန့်ေအာင်ရှံု ့မဲ ့သွားသည်။
“ေတာ်ပါေတာ ့ .. ကိုေအာင်ြကည် ရယ်။ ခင်ဗျားတို ့ဟာ လူေတွမှ ဟုတ်ြကေသးရဲ ့လား၊ ေနာက် တချို ့ေကာင်ေတွ ကျေနာ်ြကည့်ေနတယ်။ ေချာင်းထဲက ေရေတွနဲ ့ေကာ်ဖီမစ် ထုတ် ေတွ ေဖျာ်ေဖျာ်ေသာက်ေနြကတာ ။ ေတာ်ေတာ်ကို စိတ်ပျက်ဘို ့ေကာင်းတာပဲ “
ထိုေန ့က ရဲဘက်တို ့ေန ့လည်တနာရီခွဲေလာက်မှ ထမင်းရသည်။ ထို ့ေန ့က ညေနပိုင်း ဘုတ်နားသည်။
……………………………..
ကိုသက်ခိုင်က အလှူရှင် လာပို ့ေသာ အမဲသားဟင်းကို မစား သူ ့ရိက္ခါေြခာက်တချို ့နှင့် ထုတ်ေလွှး့ ေနသြဖင့်ကျေနာ်က သူ ့ကို ေမးမိသည်။
“ကိုသက်ခိုင် ။ အမဲသားဘာလို ့မစားတာလဲ ဗျာ၊ လယ်တီ ဆရာေတာ်ရဲ့ နွားေမတ္တာစာေတွ ၊ ဘာေတွ ြပီး မစားတာလား“
“မဟုတ်ပါဘူး ဗျာ။ နွားသတ်တာကို ြမင်ဘူးြပီး ။ စိတ်ထဲမှာ မေကာင်းလွန်းလို ့။ မစားပဲ ေနတာ “
“ဘယ်မှာ နွားသတ်တာကို ြမင်ဘူးတာလဲ ဗျ“
“ကျေနာ် ဆယ်တန်းေအာင်ြပီး နတ်ေမာက်ကို ြပန်ခဲ့တဲ ့တေခါက်ေပါ့ ဗျာ။ ညေနပိုင်း ထန်းေရ ေလး မူးမူးနဲ ့ ဦးေလးကိုညို ေခါ်တာနဲ ့ နွားသတ်ကုန်း ဖက်ထွက်ခဲ့တယ်။ ရွာက အထွက် ရှိ ေသးဗျာ။ အမဲသားတွဲေတွ ထမ်းြပီး ဝင်လာတဲ ့ လူတေယာက်ကို သတိြပုမိတယ်။ ယာခင်း ေတွကိုေကျာ်ြပီး တမိုင်ေကျာ်ေကျာ်ေလာက်ေလျှာက်လိုက်ေတာ ့ နွားသတ်ကုန်းကို ေရာက် တယ်။ နွားသတ်ကုန်း က အေဝးြကီးကေန သိသာတယ်ဗျာ ။ ေကာင်းကင်မှာ လဒေတွ ဝဲေန တာ ။ မိုးချုပ်လု ချုပ်ခင် ြကီးဗျာ ။ ြမင်ဘူးချင်လို ့စပ်စပ်စုစု သွားမိပါတယ်။ ေတာ်ေတာ် စိတ်ပျက်ဘို ့ေကာင်းတဲ ့ြမင်ကွင်းဗျာ၊
ေတာမှာ နွားသတ်တာ နွားရဲ ့ချိုနှစ်ဖက်ြကားက အဖုကို ရဲဒင်းနဲ ့ထုတာတဲ ့၊ ကျေနာ်ေရာက် သွားေတာ့ နွားေသြကီးက ဗိုက်ေဟာင်းေလာင်းြကီးနဲ့ ေဘးတိုက်လဲ ေနတယ်ဗျ။ ေြခတဖက်
နဲ ့ လက်တဖက်က မရှိေတာ ့ ဘူး။ ကျန်တဲ ့ ေြခတဖက်လက်တဖက်က ဖျက်ေနတုန်း ၊ အစာအိမ်ြဖူြဖူြကီး ကလည်း ေဘးထွက်ေနတယ် ဗျာ၊ ဖျက်ြပီးသား ေြခတဖက်လက်တဖက် ကထွက်တဲ ့ အသား ေတွက ေစာေစာက ကျေနာ် ရွာကအထွက်မှာေတွ့ လိုက်တဲ ့အသား တွဲေတွ ပဲ၊ ကျေနာ်စိတ်အထိခိုက်ဆံုးက အဲဒီ နွားေသ ြကီးဟာ အသားေတွ တဆတ်ဆတ် တုန်ေန တုန်း ဗျ၊ အသက်မထွက်ေသးတာလည်း မဟုတ်ေလာက်ဘူး ထင်တယ်။ အသားေတွ တုန် ေနလိုက်တာ ဗျာ။ ကျေနာ်ြကည့်ရင်း အမူးေြပသွားတယ် ။အဲဒီကစြပီး ကျေနာ်အမဲသား မစား ေတာ ့ဘူး ဆိုပါေတာ ့။ ရက်စက်လွန်းတယ်လို ့ထင်တယ် ဗျာ။ဒါေြကာင့် မစားတာ၊ ကျေနာ့်မှာ ခံယူချက်တခု ရှိတယ် ။ နိုင်တိုင်း ရက်ရက်စက်စက်လုပ်တာကို လက်မခချင်ံဘူး။ ကျေနာ် လည်း နိုင်ေနရင် ဆက်ြပီး မရက်စက် ဘူး။ အဲဒီ စိတ်ေြကာင့်ပဲ ကျေနာ် နိုင်ငံေရး ပုဒ်မနဲ ့ ေထာင်ထဲစ ေရာက်တာ“
“ဟာ .. ကိုသက်ခိုင် .. ခင်ဗျားက ဘယ်တုန်းက နိုင်ငံေရးလုပ်လိုက်တာလည်း ဗျာ“
“ကျေနာ်ေတာ ့နိုင်ငံေရးလုပ်ခဲ့တယ် လို ့မထင်ဘူး၊ မှန်တယ်ထင်တာ ကိုလုပ်ခဲ့တာ၊
ဘယ်တုန်းကလဲ ဗျာ“
“မှတ်မှတ်ရရ ေြပာရရင် ၁၉၈၈ ခုနှစ်ေပါ့။ အေရးအခင်းကာလေပါ ့ဗျာ“
“ေအာ် … ကိုသက်ခိုင်က ၈၈ အေရးအခင်းမှာ ပါခဲ့ေသးတာကိုး“
“ေသချာတာေပါ ့ဗျာ။ ဒါေပမဲ ့ သူများေတွနဲ ့တူချင်မှ တူပါလိမ့်မယ်၊ ခင်ဗျား နားေထာင်ြကည့် ပါေလ၊ကျေနာ့်ဘဝ ခရီးဝကင်္ငပါကို ြပည့်ြပည်စံုစံု ြဖစ်ေအာင် ေြပာပါ့မယ်ဗျာ“
…………………………….

ရုပ်ပံု။ ။ ဂူဂဲလ်